Autotest | Mercedes-Benz C-klasse Estate

+ Exclusieve uitstraling
+ Fantastische bouwkwaliteit
+ Ruimer dan voorheen
+ Onderscheidend rijgedrag
- Fors gestegen vanafprijzen
- Motoren niet van topklasse

Ruimte en praktisch gemak

Vijf verschillende C-klasse’s, ga er maar vast aanstaan. De Sedan, of Limousine zoals Mercedes-Benz het liever heeft, kennen we daarvan al. Maar zo verschijnen er ook nog een coupé, een cabriolet en een vierdeurs-coupé. Maar eerst dus deze Estate. De meest praktische van het toekomstige collectief, want de 490 liter aan standaard bagageruimte zal door geen enkele andere (nog) te verschijnen C-klasse van deze generatie overtroffen worden, evenals de manier waarop daartoe toegang wordt verleend.
Een vluchtig schoppende voetbeweging onder de achterbumper volstaat om de achterklep omhoog te laten scharnieren. Niet nieuw en eveneens niet voor noppes op elke Estate natuurlijk, maar nog altijd verrekte handig als je je handen al vol hebt met boodschappen. Via eenzelfde simpele handomdraai (door aan het bewuste knopje links of rechts te trekken) worden de rugleuningen van de achterbank geheel automatisch naar voren geklapt waarna er ineens 1.510 liter aan spullen te vervoeren valt. Genoeg, maar weliswaar amper meer dan voorheen, terwijl het formaat van de auto toch echt fors is toegenomen.

“De kwaliteit spat van de C-klasse Estate af, zonder poenerig te worden.”

Extra centimeters, waar dan?
Liefst 9,6 centimeter kwam er in totaal bij. Een kleine twee centimeter daarvan werd aan de meer uitgesproken carrosserie gespendeerd. De rest, acht centimeter om zeer precies te zijn, is ten goede gekomen aan de wielbasis. Voorin merk je daar helemaal niets van. Integendeel, daar voelt het nu zelfs ietsje krapper door de zeer breed uitlopende middenconsole. Een designeigenschap dat voor mensen met lange benen bij het instappen best eens voor een letterlijk opstootje zou kunnen zorgen, maar o zo mooi is. Wij voelden ons dan ook al gauw getroost. Net als de rest van het interieur is die geheel doorlopende middenconsole werkelijk een lust voor het oog. Maar eigenlijk wist je dit natuurlijk al.
Toch kregen we het in de Estate opnieuw op de heupen bij het zien van al dat zichtbaar fijntjes bewerkte leder, hout en aluminium. Meer dan bij de S-klasse - waar je het simpelweg verwacht - geeft het ogenschijnlijk herboren Mercedes-Benz hier z’n visitekaartje af. Maar om niet oneerbiedig tegen dat vlaggenschip te doen, willen we de C-klasse ook gerust als een mini-S-klasse omschrijven. En dat brengt ons bij die extra centimeters waarover we eerder begonnen. Door die hier te benutten kan je voor het eerst als volwassene fatsoenlijk achterin de C-klasse zitten. Slim zijn de ‘happen’ uit de voorstoelen zodat ook de knieën vrij kunnen bewegen. De hoofdruimte houdt nog altijd niet over, helemaal als de auto is uitgerust met een glazen panoramadak, maar omdat meer onderuit zitten nu mogelijk is, is dat niet meteen een probleem.

Dus Das Haus krijgt weer betekenis?

Ja, dat kun je gerust alvast voorzichtig concluderen. De kwaliteit spat van de C-klasse af, zonder poenerig te worden ongeacht de vele beschikbare kleurencombinaties. Van ongelofelijk chic tot uitgesproken sportief of iets daar tussenin, mensen die van combineren houden kunnen hun hart ophalen. Zolang er maar betaald wordt, al trekt Mercedes voor haar pracht en praal niet langer een rib uit het lijf van de klant. Een slimme truc of daadwerkelijk aardig van Mercedes, hiermee wordt de kans verhoogd dat Mercedes-Benz – via zo veel mogelijk rijk aangeklede C-klasse’s in het openbaar – haar naam in aanzien weer ziet stijgen. Het merk was dat, vind het zelf ook, toch een beetje kwijtgeraakt. Kanttekening wel is dat de vanafprijzen dan weer een stukje hoger zijn komen te liggen. 

“In Comfort gedraagt de auto zich zoals de oudere automobilisten onder ons zich vast nog kunnen herinneren van weleer.”

Verborgen scheurtjes

Het is bijna ondoenlijk geen lofzang te houden voor de nieuwe C-klasse en toch is de auto niet perfect. Zo is er een aantal nieuwe functies bijgekomen waarbij Mercedes er verstandig aan had gedaan de concurrentie beter te bestuderen. Neem het debuterende Head-Up Display. Mooi groot wordt dat voor de bestuurder op de voorruit geprojecteerd, maar echt scherp afleesbaar is het niet en ó wee als je er iets aan wilt veranderen. Als je niet zoveel geduld hebt als ons kun je daarvoor beter onmiddellijk naar de handleiding grijpen. En zo is het ook met het Comand-multimediasysteem (dat nu is uitgebreid met een touchpad op de middentunnel). De hoeveelste generatie ervan is dit nu en nog altijd werkt het niet intuïtief. Tijdens het rijden (in met name druk verkeer) kan dat knap vervelend zijn. Nog meer te mopperen? Euh, niet echt. Veel van dit soort kritiekpunten zou je immers af kunnen wimpelen als een kwestie van gewenning, ook al vinden wij dat nogal bagatelliserend.

Hoe is het motorisch gesteld? Dezelfde kritiek als in de Limousine?
Niet per definitief teleurstellend, maar daarentegen wel een noemenswaardig puntje zijn de motoren. En dan met name de benzinevarianten. Wij reden zowel de C 200 als de C 250, twee viercilinders met respectievelijk 184 en 211 pk. Echter, als ze elk 30 pk minder te besteden hadden zouden we dat eerder geloven. Het enthousiaste is bij deze motoren niet meteen paraat. Je moet ze echt aansporen voordat ze je van repliek dienen en dan alsnog moet je op de snelheidsmeter kijken om daar voldoening uit te halen.
De BlueTec diesels kunnen ons daarin veel meer bekoren. Al moeten we erbij vermelden dat we enkel de C 250 BlueTec hebben kunnen ervaren. En die is met 204 pk bij 500 Nm enorm krachtig. Bovendien klinkt de geproduceerde motorbrom, als je die al hoort, bevredigend, terwijl je bij de ietwat zeurderig klinkende benzines juist blij bent met de voortreffelijke isolatie. Dat de voornamelijk geteste BlueTec snel is geeft de acceleratie van 100 km/h in krap zeven seconden al aan, maar wij waren des te meer onder de indruk van de tussenacceleraties. Doordat het maximumkoppel vanaf 1.600 toeren per minuut op volle kracht is, is het toucheren van het gaspedaal voldoende om eventjes snel in te halen of een genotvolle sprint te trekken.

Met Airmatic graag!

‘Oké, als jullie het voor het zeggen zouden hebben, wordt het een diesel. En in combinatie met welk onderstel dan? Ik heb me ingelezen dat er liefst vier verschillende types zijn?’ Klopt, ook hierin laat Mercedes-Benz niets aan het toeval over en biedt het voor elke klant wat wils. Enigszins vervelend is echter dat wij niets te kiezen hadden, behalve Airmatic. En dat beviel ons erg goed. De C-klasse is de eerste auto in het middensegment die hiermee rondom is uit te rusten en voor wie nog een bedrag van € 1.500,- te besteden over heeft, is dit luchtgeveerde onderstel zeker de moeite van het proberen waard.
De C-klasse krijgt er echt twee gezichten van. In Comfort gedraagt de auto zich zoals de oudere automobilisten onder ons zich vast nog kunnen herinneren van weleer. Dat uitgesproken comfort als de auto zachtjes deinend over het asfalt glijdt, dat typeerde het Mercedes-Benz van destijds als geen ander. En nu is het terug, maar heerst er nooit enige wantrouwen in bochten en op zeer hoge snelheid. Zelfs ver boven de 200 km/h is de C-klasse Estate ongekend stabiel. De Sport-modus is het tegenovergestelde. Hierin is de koets minder geneigd tot overhellen, wordt de van nature erg lichte maar nog altijd niet communicatieve besturing een tandje zwaarder, alsook de reactie van het gaspedaal en de versnellingsbak (indien de 7G-Tronic) feller. Een uitgesproken sportief rijgedrag zoals de BMW 3-serie dat kan presenteren wordt het niet, maar de meer fanatieke rijders zullen hier zeker genoegen uit kunnen halen.

Mercedes zet haar eigen koers weer!

De nieuwe C-klasse (Estate) rijdt precies zo om maar zoveel mogelijk mensen aan te kunnen spreken, waaronder het liefst klanten die Mercedes het afgelopen decennia is verloren. Zelf houdt de fabrikant zich daarover opvallend stil, maar aan bijna alles is te merken dat de C-klasse de eerste Benz is die staat voor een nieuw ingezette richting. Of beter gezegd een oude koers, waarbij niet al te veel op de directe concurrentie wordt gelet, maar vooral dat wordt gedaan waar het ooit en eigenlijk nog steeds erg goed in is. Datgeen Mercedes-Benz zelf graag omschrijft als ‘Das beste oder nichts'.