Thom is al 60 jaar verliefd op Volvo: "Noem het maar mijn handicap"
Thom van Grootel viel als klein jochie als een baksteen voor de hoekige vormen van de Volvo 144. Na zestig jaar is die liefde nog altijd niet bekoeld. Hij ging heel even vreemd, maar verruilde zijn moderne Volkswagen Golf al snel voor een van de laatste Volvo’s 940: “Tja, het is een afwijking.”
Vaak zie je dat merkliefde overgaat van vader op zoon, maar dat was bij Thom niet het geval. “Nee, mijn vader reed Jaguar, alleen boeide mij dat niks. Daarentegen werd ik op slag verliefd toen onze buurman een witte Volvo 144 kocht. Het vierkante model sprak mij enorm aan en was in die tijd ook echt iets bijzonders. En doordat ik de auto van mijn buurman op zaterdagen mocht wassen, kreeg ik er ook een band mee. En het Volvo-gevoel dat ik als jochie kreeg, is nooit meer weggegaan.”
Meld je aan voor de nieuwsbrief voor meer youngtimer-artikelen.
De zekerheid van Univé: uitstekende service en altijd een gunstige premie.
Eerste kilometers in een Daf 66
Thom is geboren en getogen in Eindhoven, destijds de thuishaven van Philips en Daf, twee kroonjuwelen van de vaderlandse industrie. Dat was in huize Van Grootel goed te merken: “Alle apparatuur bij ons thuis was van Philips en mijn moeder reed jarenlang Daf. Haar laatste was een 66 Marathon Stationcar en dat was ook de auto waarin ik op mijn achttiende mijn eerste kilometers heb gemaakt.”
70.000 kilometer per jaar in een Volvo 440
Eind jaren 80 hoefde Thom het Dafje van zijn moeder niet meer te lenen. Van zijn Zoetermeerse werkgever mocht hij een leaseauto uitzoeken, en dat moest zowaar een Volvo worden. “De directeur reed in een Volvo 740, mijn baas had een 240 en ik kreeg een 440 - de eerste van vier stuks op rij. Een fijne auto, waar ik jaarlijks 70.000 à 100.000 kilometer mee reed. Normaliter gingen auto’s met 120.000 kilometer terug naar de leasemaatschappij, maar ik mocht er 180.000 kilometer mee rijden. Ook dat ging snel, en wanneer ik de melding kreeg dat ik een nieuwe leaseauto mocht bestellen, dacht ik weleens: moet-ie nu alweer weg, ik heb hem net!”
Over naar 'het echte werk'
In acht jaar tijd ‘versleet’ Thom vier Volvo’s 440. Nadat hij in Leende, een dorp vlak bij Eindhoven, voor zichzelf was begonnen als makelaar-taxateur, werd het tijd voor ‘het echte werk’. Zo kwam er eind jaren 90 een nieuwe Volvo S70, in feite een gefacelifte 850 sedan. “Na drie jaar heb ik die ingeruild voor een S80, ook een erg fijne auto.” Toen de kinderen wat groter werden, stapte Thom om praktische redenen over op een V70.
“Die kreeg ik afgeleverd op de dag dat de wereldwijde banken- en vastgoedcrisis uitbrak. Ik heb het leasecontract keurig uitgediend, maar daarna wilde ik het wat rustiger aan doen en niet al te veel geld in auto’s steken. Om die reden kocht ik toen mijn eerste Volvo 940 Estate, een groene. Hij had nog geen twee ton gelopen en kostte maar 5000 euro. Met die auto was ik weer een beetje terug bij af: hij had dezelfde hoekige lijnen als de 144 van mijn buurman - heel nostalgisch.”
Met Volvo 940 terug bij af
Ook technisch was Thom met de 940 eigenlijk terug bij af, want zelfs vijftien jaar geleden was het al een achterhaald model. Niet alleen qua vormgeving, ook technisch was en is de 940 een Volvo van de oude stempel. Hij maakte z’n debuut in 1990 en was een doorontwikkeling van de 740/760, die al sinds 1983 op de markt was. Geheel volgens de Zweedse merktraditie, had ook de 940 nog een in lengte geplaatste motor, achterwielaandrijving en een starre achteras.
Desondanks bleef Volvo de 940 doorbouwen tot 1998. In totaal waren het er zo’n half miljoen. Als je bedenkt dat de 940 intern zeven jaar lang moest opboksen tegen de veel modernere, voorwielaangedreven Volvo 850, is dat best bijzonder. Uiterlijk had de nieuwkomer nog wel veel gemeen met de 940, maar kijk je naar de details, dan valt de nestor al snel door de mand. Alles is net even hoekiger, bovendien heeft-ie nog ouderwetse dakgootjes en liggen de ruitenwissers pontificaal in beeld.
Betrouwbaarheid Volvo 940
Dat de 940 het zo lang volhield, was niet te danken aan zijn brandstofefficiëntie of zijn uitzonderlijke raffinement. Hij dankte zijn populariteit vooral aan zijn legendarische betrouwbaarheid, ongecompliceerde karakter en overvloedige ruimte. Zeker een 940 Estate is als die oudere oom die op feestjes net iets te veel drinkt, ongegeneerd schaterlacht en nog nooit van woke heeft gehoord. Toch nodig je hem steeds weer uit. Want hij heeft een hart van goud, hij staat altijd voor je klaar, bovendien vind je zijn foute grappen stiekem best leuk. Ook Thom waardeert de typische 940-eigenschappen, toch kon zijn eerste exemplaar hem niet helemaal bekoren ...
Op zoek naar een frissere 940
“Die groene Volvo 940 had ik iets te snel gekocht. Ik was de vijfde eigenaar en dat kon je goed zien. Hij had veel gebruikssporen en er zaten twee donordeuren in. Binnenin hadden ze op vier verschillende plekken gaten geboord voor telefoonhouders. Kortom, een wat slordige auto. Desondanks heb ik er nog vijf jaar zonder noemenswaardige problemen in gereden.” Na vijf jaar in zijn eerste 940 ging Thom op zoek naar een frisser exemplaar. Al googelend vond hij een garnet red metallic Volvo 940 Estate die van het computerscherm afspatte, zo mooi.
'Heel veel leuks te koop voor 20.000 euro'
“Dat was deze. Hij stond op de site van Volvo-dealer Harrie Arendsen in Almelo, maar het was onduidelijk of-ie te koop was. Bij navraag bleek dat niet het geval, ook niet na enig aandringen. Toen besloot ik om maar iets rationeels aan te schaffen. Dat werd een nieuwe, witte Volkswagen Golf. Een voorraadauto met de 1.0 TSI driecilinder motor van 85 pk. Een prima autootje en heel zuinig, maar het deed me verder niks.
“Als gepensioneerde zag ik het niet zitten om 50 mille op een nieuwe auto stuk te slaan”
Na mijn pensioen begon het dan ook weer te kriebelen. Ik wilde weer een auto waar ik blij van werd, iets leuks en bijzonders. Daarnaast was dat Golfje niet geschikt om onze caravan te trekken. Aan de andere kant zag ik het niet zitten om als gepensioneerde 50 mille op een auto stuk te slaan. Dat bleek ook niet nodig, want voor maximaal 20.000 euro kun je heel veel leuks kopen.”
Zeldzame Volvo 940 Turbo met 165 pk
Het was inmiddels 2021 en Thom kwam erachter dat de rode 940 Estate nog steeds in Almelo stond. “Na wat heen en weer bellen, wilden ze hem toen toch kwijt. Het was geen koopje, maar goed, het is dan ook een zeldzame 165 pk-versie van het allerlaatste bouwjaar. Bovendien was-ie afkomstig van de eerste Zweedse eigenaar. Waarschijnlijk een alleenstaande oudere man, want het leek alsof alleen de bestuurdersstoel gebruikt was.
Ook de buitenkant was als nieuw. Er stond precies 100.006 kilometer op de teller, het onderhoudsboekje was keurig afgestempeld en er zat een taxatierapport bij. De verkoper vroeg of ik wilde proefrijden, maar daar bedankte ik voor; ik was als een blok voor de auto gevallen en wilde hem hebben. Ik heb nog geen moment spijt gehad van de aankoop, alleen vind ik het een beetje jammer dat het geen automaat is. Maar ja, zoete broodjes worden niet gebakken, hè, die moet je zelf maken.”
Enige auto
Bij de dealer had de rode 940 drie jaar in een droge en warme showroom stilgestaan, maar bij Thom en zijn echtgenote Maria moet-ie gewoon aan de bak. “Het is onze enige auto, hij staat gewoon buiten en we hebben er inmiddels 51.000 kilometer mee gereden. Een deel van die kilometers zitten in retourtjes Spanje. Vorig hebben we onze nieuwe caravan ermee naar de camping gebracht en dat ging prima.”
“Waarschijnlijk was de eerste eigenaar, net als de auto en ikzelf, ook zwaar en hoekig”
En hoe zit het met onderhoud en reparaties? Heeft de 940 zijn reputatie een beetje waargemaakt? Thom: “Ik kreeg er een halfjaar Bovag-garantie bij, maar daar heb ik geen beroep op hoeven doen. Omdat ik geen zin heb om stil te vallen, heb ik wel alle koel- en vacuümslangen preventief laten vervangen. Ook heb ik er een nieuwe distributieriem op laten zetten. Met zo’n in lengte geplaatste motor is dat een klus van niks en dus niet duur.”
Alleen preventief onderhoud dus, of is er ook nog iets stukgegaan? “Ja, de achterste pot van de uitlaat ging lek. Die heb ik laten vervangen door een origineel roestvrijstalen exemplaar. Verder heb ik de bestuurdersstoel laten opvullen. Waarschijnlijk was de eerste eigenaar, net als de auto en ikzelf, ook zwaar en hoekig, haha. Daardoor waren de kussens een beetje uitgezeten. Nu zit ik weer als een vorst.”
Een 940 staat voor degelijkheid, betrouwbaarheid en rust
Maar wees eens eerlijk Thom, ook al is jouw 940 een plaatje, mis je de moderne rijeigenschappen van de Volkswagen Golf of je laatste Volvo V70 niet? “Ach, als je van oudere Volvo’s houdt, dan kijk je daar niet naar. Ik mocht een poosje terug in de nieuwe Tesla Model 3 van onze dochter rijden. Tja, fantastisch: stil, superstabiel en snél! Ik schrok me dood. En met onze zoon ben ik onlangs zijn nieuwe Fiat-bestelbus gaan ophalen. Daar zit ook alles in, tot een groot navigatiescherm aan toe - dat heeft mijn 940 niet. Maar dan zeg ik: ‘geweldig, alleen is het geen Volvo’. De beleving van degelijkheid, betrouwbaarheid en rust is voor mij uniek.
Waanzinnig veel ruimte
Hij daagt je ook nooit uit om veel gas te geven. Terwijl hij met z’n 165 pk best vooruit wil. Verder is het zicht rondom riant en heeft hij waanzinnig veel binnenruimte. Bij ons gaat ook de labrador erin, maar dan wel op zo’n rubberen mat, want ik ben er heel zuinig op. En dan het vierkante, natuurlijk. Ik weet dat je veel betere auto’s kunt kopen, maar in de 940 voel ik me helemaal happy. Noem het maar mijn handicap. Daarbij heeft-ie met stoelverwarming, klimaatregeling en cruisecontrol precies de luxe die nodig is. Nee, zuinig is-ie niet: hij loopt 1 op 10. Maar ja, er zit een extra grote tank in van 75 liter en autorijden kost nu eenmaal geld. Als je dat er niet voor over hebt, moet je met de bus gaan.”
“Een SUV? Nee bedankt, dan moet je een trap meenemen om in te stappen”
Verbeterpunten Volvo 940
Is er dan niks wat beter kan aan zo’n 940? “Nou, wat ik na die Golf meteen merkte, was dat de koplampen een soort van kaarslicht gaven. Daarom heb ik de halogeenlampen vervangen door TÜV-goedgekeurde ledlampen. Dat was gewoon plug-and-play en het is een ongelooflijke verbetering. Daarnaast heb ik een moderne DAB+-radio met bluetooth gemonteerd, da’s toch ook wel fijn. Het enige wat ik nu nog mis, is een derde remlicht, maar dat is lastig te vinden. Gek genoeg was dat in Zweden niet standaard.”
‘Nice car, sir’
Krijgt Thom weleens commentaar op zijn 940? “Een keertje sprak een man mij aan omdat hij het zo’n mooie auto vond. Maar vervolgens begon-ie hem af te zeiken. Dat de velgen niet origineel waren en zo - wat trouwens onzin is. Daarna vroeg-ie of hij even binnen in de auto mocht kijken. Dat werd dus een keiharde ‘nee’, haha. In Spanje word ik ook regelmatig aangesproken en opvallend genoeg vooral door jonge vrouwen. ‘Nice car sir’, zeggen ze dan. Als ik dan zichtbaar blij reageer, zet mijn vrouw me weer met beide benen op de grond: ‘ze bedoelt ook echt alleen de auto, Thom’, hahaha.”
'940 gaat gemakkelijk 7 ton mee'
Is Thom, zoals veel van zijn leeftijdgenoten, binnenkort niet toe aan een suv? “Nee hoor, dan moet je een trapje meenemen om in te stappen.” Om er meteen aan toe te voegen: “Mensen vragen soms wanneer ik ‘die ouwe bak’ denk weg te doen. Dan zeg ik: ‘waar heb je het over?’ Want als je er zuinig op bent, gaat-ie makkelijk 7 ton mee. In mijn geval kan ik hem dan nog 36 jaar houden. Maar goed, ik ben 67, dus dat moeten we nog maar eens zien …”
Wil jij ook met je youngtimer in ons magazine Auto Review en hier op de site? Meld je aan bij de redactie!
Welke verzekering je ook kiest, met Univé ga je binnen 10 minuten voordelig en goed verzekerd de weg op.
