Ontwikkeld als Le Mans-killer

Henry Ford II had duidelijke ambities. De directeur van Ford wilde zege vieren tijdens de meest beruchte en zwaarste race ter wereld; de 24 Uren van Le Mans. Voor fabrikanten het ultieme evenement om hun producten tot op de bodem te testen en ongekend veel publiciteit te genereren. Henry moest en zou de race in naam van zijn familie claimen en had daarvoor de ideale partner op het oog.

Ferrari
Het Italiaanse merk met het steigerende paard, Ferrari, was begin jaren zestig oppermachtig op Circuit de la Sarthe in Le Mans. De fabrikant met de rode racebolides leek dan ook de ideale partner voor Ford te zijn. Enzo Ferrari had hier wel oren naar en de onderhandeling over inlijving van het raspaardje kon beginnen. Echter besloot Enzo in het laatste stadium dat hij toch liever niet in zee ging met het Amerikaanse concern en hield de boot af. Henry Ford II was furieus.

Carroll Shelby
Onmiddellijk begon de 47 jaar oude bestuursvoorzitter met een wraakactie. "Wie denkt die Enzo wel niet te zijn," moet Henry Ford II hardop hebben geschreeuwd. Ford weet spoedig daarna een samenwerkingsoverkomst met het Engelse Lola te sluiten en in 1964 staat de eerste GT40 aan de start van de 24-uurs race. Het bleek geen succes. De Britse racewagen bevatte duizend-en-één kinderziektes en alle drie gestarte GT40’s moesten vroegtijdig de race opgegeven. De basis was daarentegen gelegd. Met bemoeienis van een fris, gespecialiseerd team onder leiding van Carroll Shelby stond er een jaar later opnieuw een aantal geprepareerde GT40’s aan de start van de 24 Uren van Le Mans. Helaas bleek ook de editie van 1965 een leerjaar voor Ford, want alle zes hun auto´s wisten wederom niet de finishvlag te bereiken.

Eindelijk wraak
Met een reeks van zes achtereenvolgende zeges op Le Mans was Ferrari in 1966 torenhoge favoriet voor de komende edities. Ford, met nog steeds met verbolgen gevoelens richting Ferrari, was vastberaden dat het hier ooit zou zegevieren en stuurde in 1967 maar liefst dertien GT40´s het Franse circuit op. De snelheid van de Amerikanen bleek formidabel, de betrouwbaarheid helaas niet. Van alle Ford´s haalden slechts drie auto´s de zwart/wit geblokte vlag. Het kon Ford niet bekommeren; het mooie was dat drie gefinishte GT40´s het volledige podium bezette. Ferrari was verslagen! De wraak werd nog zoeter toen Ford ook in 1968 en 1969 de prestigieuze trofee mee naar huis wist te nemen. Ferrari trok zich hierna, mede dankzij een wijziging in het FIA-reglement, terug uit de 24 Uren van Le Mans.

Productiemodel
En zo wist de Ford GT40 een enorme status in de autogeschiedenis te werven. De meeste onder ons zullen waarschijnlijk slechts de staatversie van de GT40 kennen. Van de in totaal 107 geproduceerde exemplaren waren er 31 GT40´s bestemd voor gebruik op de openbare weg. Het model was dan ook voornamelijk ontwikkeld als pure raceauto en eigenlijk niet of nauwelijks geschikt als straatauto. De 335 pk sterke middenmotor met een longinhoud van 4.7 liter en het keiharde onderstel waren hier onder andere de oorzaak van. Toch is het de straat-GT40 die we allemaal weten te herinneren en die bij velen warme herinneringen koestert. Maar de basis...die werd gelegd door de raceversie. En die verdient dan ook alle eer.