Column: deelauto's maken mij dolgelukkig

Deze column verscheen eerder in Auto Review #3. Koop het magazine nu in de supermarkt, de boekhandel of in onze webshop.

We mopperen met z’n allen wat af over nieuwe auto’s. Of het nu de digitale ­knoppen van de klimaatregeling of de ­piepjes van de rijhulpsystemen zijn, lang niet alle uitvindingen die de almaar doordenderende ontwikkelings­trein in onze schoot werpt, worden met gejuich ontvangen. Maar in ande­­re delen van de autowereld gebeuren wel dingen die een compliment verdienen.

Niet in de rij staan

Zo word ik dolgelukkig van de moderne deelauto. In een app op mijn telefoon (ik gebruik SnappCar, maar er zijn er vast meer) kijk ik welke modellen in de wijk te huur worden aangeboden en hoeveel het moet ­kosten om er een halve of een hele dag mee te rijden. Zonder dat je twee uur in de rij hoeft te staat bij een verhuurbalie, om vervolgens acht intimi­derende formulieren te ondertekenen en met een rothumeur aan je auto-­avontuur te beginnen. 

Een paar jaar geleden, tijdens een roadtrip in ­Schotland, kreeg ik de meeste aan­vullende verzekeringen door mijn strot gedrukt: ik weet vrij zeker dat ik zelfs een ­krabbel heb gezet bij het hokje voor ‘Nessie-protectie’ …

Busjes huren

In het dagelijks leven gebruik ik de deelauto-app vooral om busjes te huren. Eigenlijk is de app bedoeld om de Toyota Aygo van je buurvrouw te lenen, maar verspreid over Nijmegen staan ook meerdere Renaults Trafic en Opels Vivaro te wachten op een klusje. 

Voor pak ’m beet 40 euro kun je er een halve dag in rijden en pas na meer dan 150 kilometer worden er extra kosten in rekening gebracht. Je moet de bus natuurlijk wel zelf aftanken. Een koopje, als je het mij vraagt. En dus haal ik voor het aftimmeren van de garage zelf de isolatiepanelen en de houten platen op. De volgende klus wordt een kuub haardhout transporteren.

“Elk paneel heeft een deuk en elke deuk heeft een kras.”

Ontgrendelen met de app

Nog fijner dan de lage prijs, is het gemak waarmee je het busje in ontvangst neemt. Je gaat naar de plek op de kaart waar hij geparkeerd staat, ontgrendelt de portieren met de app en je schiet een reeks foto’s om de staat van de bus vast te leggen. Wat volgt, is een lijst van bekende butsen en het is grappig om daar doorheen te scrollen, want ik kies altijd voor een afgetrapt exemplaar. 

Je blijft scrollen; elk paneel heeft een deuk en elke deuk heeft een kras. Een tactische keuze van mijn kant, want niemand zal het erg vinden als ik er per ongeluk een deukje aan toevoeg. De sleutel ligt in het dashboardkastje, dus je kunt vertrekken zonder één minuut in een rij te staan of te praten met een baliemedewerker die liever ook iets anders met zijn tijd doet.