Alberto houdt van 'gevaarlijke' auto's en de Lancia Thesis is zijn favoriet
Ooit wisselde zelfverklaard ‘autogekkie’ Alberto Radstake wel vier keer per jaar van auto. Maar nu rijdt hij al tien jaar in dezelfde Lancia Thesis. Ook een Tesla Model Y kon de Italiaan niet verdringen. Alberto over de magie van zijn 'gevaarlijke' Italiaan.
In 22 jaar tijd heeft Alberto (41) om en nabij de 100 auto’s gehad. Toch wordt het nog lastig om zijn vader te overtreffen, want bij Radstake senior passeerden in de loop der jaren duizenden auto’s de revue. Alleen waren dat voor het merendeel schaalmodellen; Alberto’s vader en oom dreven een winkel in modelauto’s.
Meer youngtimerverhalen lezen? Meld je aan voor de neiuwsbrief!
Zo groeide de kleine Alberto op tussen de vitrines met modelletjes en ontwikkelde zich een diepgewortelde passie voor alles wat vier wielen had. Nou ja, alles … Alberto’s vader en oom hadden een voorliefde voor Italiaanse merken, ook als het op echte auto’s aankwam. “Het design van Bertone en Pininfarina uit de jaren zestig was favoriet. Mij werd ook geleerd: ‘kijk dát is mooi, dát moet je hebben’. Van Japanners moesten ze niks hebben, want dat was 'namaak'.”
Droomauto's tot 1150 kilo
Al die modellen waren natuurlijk mooi, maar Alberto droomde vooral over echte auto’s. Dan bladerde hij door testjaarboeken, om te kijken welke modellen in aanmerking kwamen zodra hij zijn rijbewijs had gehaald. “Dan nam ik alle specificaties door, en hoewel ik natuurlijk een leuke auto wilde hebben, lette ik vanwege de wegenbelasting ook op het gewicht. Het maximum was 1150 kilo. Dat was in mijn optiek nog net te doen, haha!"
Volvo 480 ES als eerste auto
"Zo belandden auto’s als de Fiat Uno Turbo i.e en Renault 5 Turbo op mijn lijstje, maar ook de Alfa 75 1.8 kon nog net - de 2.0 TwinSpark was helaas te zwaar. Uiteindelijk kocht ik al op mijn zeventiende mijn eerste auto. Bij een lokale garage telde ik 2000 gulden neer voor een Volvo 480 ES. Hij had heel veel gelopen, maar ik vond het een ontzettend gave auto. Hij heeft anderhalf jaar in de stalling gestaan, totdat ik m’n rijbewijs had."
“Voordat ik mijn rijbewijs had, zat ik vaak op bed te oefenen met sturen, schakelen en koppelen, inclusief geluid.”
Voor die tijd ging ik vaak ‘droog’ oefenen; achter het stuur zitten schakelen en koppelen. Dat deed ik daarvoor trouwens ook wel, thuis op mijn bed, inclusief geluid. Vier-, zes- en achtcilinders, ik kon het allemaal nadoen. Ja, ik was behoorlijk geobsedeerd door auto’s.”
Autohandel als hobby
Met de Volvo heeft Alberto het best lang volgehouden. “Daar heb ik een paar jaar mee gereden. In die tijd ben ik er ook meerdere keren mee naar Zuid-Frankrijk geweest. Toen hij te roestig begon te worden, kocht ik een vijfcilinder Audi 90 en met die auto begon ook mijn kopen-en-verkopen-tic.
In die tijd was Marktplaats.nl in opkomst en dat maakte het gemakkelijker dan ooit. Wel kocht ik steeds auto’s die ik met een klein winstje kon verkopen. In totaal heb ik meer dan honderd auto’s gehad, realiseerde ik me laatst …”
'De voorpret is het leukst'
Dat handelen in auto’s is altijd een hobby van Alberto gebleven, en in de loop der jaren zijn er ook de nodige exemplaren ‘blijven hangen’. Auto’s die te bijzonder waren om weg te doen. Ermee rijden, dat doet Alberto vrijwel nooit.
“Het leukst vind ik eigenlijk de voorpret, het hele aankoopproces, YouTube-filmpjes kijken, enzovoort. Maar als ik de auto eenmaal heb, gaat-ie in de stalling. Ik ga wel regelmatig even kijken en start hier en daar een motor. Misschien ook wel vanuit een soort angst. Van: nu is-ie helemaal goed, niet meer aankomen.”
Voorkeur voor 'gevaarlijke' auto's
Wanneer Alberto vertelt dat hij onder meer 'gevaarlijke' auto's als een Maserati Biturbo, Lancia Thema 8.32 (met Ferrari-V8) en Volkswagen Phaeton W12 in zijn opslag heeft staan, begrijpen we die angst wel een beetje … “Eén van de weinige keren dat ik wel een langere trip met een van de auto’s uit de stalling maakte, strandde ik in België met een kokende motor. Dat heeft ook niet geholpen om me over m’n angst heen te helpen …”
250.000 km met een Lancia Thesis
Anders dan Alberto’s andere auto’s, staat zijn Lancia Thesis nauwelijks stil. “Klopt, het is m’n daily driver. Al zo'n 10 jaar en 250.000 kilometer. Ik vind het een heerlijke auto. Hij is heel zacht geveerd en ik rijd er rustig mee. Dan geniet ik van het fluweelachtige alcantara, het mooie dashboard en de aanblik van de lange motorkap voor m’n neus.”
Lancia Kappa als opstapje
Zo’n Lancia Thesis is geen voor de hand liggende keus. Hoe kwam hij op je pad? “In 2014 had ik een Lancia Kappa, een auto waar ik sinds mijn jeugd, toen mijn oom er eentje had, al smoorverliefd op was. Ingetogen, maar toch anders dan anders, mooi roffelende vijfcilinders en heel comfortabel. Bovendien was de marktwaarde laag, terwijl de meeste exemplaren van oudere heren waren geweest die er goed voor hadden gezorgd."
In die periode kwam er een mooie Lancia Thesis 2.4 JTD op mijn pad, en ging de Kappa eruit. Helaas beviel de Thesis toch niet echt. Hij gaf veel storingsmeldingen en diesel was ook niet echt mijn ding. Vervolgens heb ik nog een Thesis 2.0 Turbo gehad, maar daarvan ging de turbo stuk.”
Thesis gebaseerd op studiemodel Dialogos
De gemiddelde automobilist zou daarna ver bij de Thesis wegblijven, maar Alberto heeft zoals gezegd wel iets met ‘gevaarlijke’ auto’s. Op het Lancia-forum kwam hij een advertentie tegen waarin iemand een Thesis 3.0 V6 aanbod. Een origineel Nederlandse auto met maar 90.000 kilometer op de teller en ook nog in dezelfde kleur als de conceptcar die de komst van de Thesis aankondigde, de Lancia Dialogos …
“Herinneringen aan de Lancia Aurelia uit de fifties.”
Dat studiemodel stond op de Autosalon van Turijn in 1998 en was ontworpen door Lancia’s eigen Centro Stile, onder leiding van de Amerikaan Mike Robinson. Robinson beschreef het concept als ‘een futuristisch design met een vleugje nostalgie’. Met zijn staande grille en de achterwaarts openslaande achterportieren roept het model herinneringen op aan de Lancia Aurelia sedan uit de fifties.
Het interieur wordt gedomineerd door veel hout en uitbundig vormgegeven, met nubuck-leer bekleed meubilair. De voorstoelen kun je zelfs 90 graden draaien. Verder rept Lancia van adaptieve koplampen, adaptieve cruisecontrol en een geavanceerde onafhankelijke wielophanging.
Weelderig interieur Lancia Thesis
Hoewel de in 2002 geïntroduceerde Thesis nog diverse Dialogos-trekjes heeft, hebben de suicide-achterportieren en de draaistoelen het productiestadium niet gehaald. Wel is het interieur met veel leer, wol of alcantara nog bijzonder weelderig. Ook kreeg de Thesis inderdaad een bijzondere, semi-actieve wielophanging, die de intrigerende naam ‘Sky Hook’ kreeg. De auto is uitgerust met zes sensoren die de carrosseriebewegingen in de smiezen houden en elke individuele schokdemper afzonderlijk aansturen.
De zwevende Thesis
Om het effect van de constructie aanschouwelijk te maken, gebruikte Lancia in de folder een illustratie waarin de auto aan een grote haak in de lucht hing, die de auto als het ware over het wegdek liet zweven. In de praktijk werkt het systeem vooral goed bij hogere snelheden. In de bebouwde kom en op korte hobbels kunnen de onderstelreacties wat rommelig zijn. Helemaal storingvrij is het systeem evenmin, alleen verdwijnen veel van die storingen na een tijdje weer als sneeuw voor de zon …
“Alcantara is lekkerder dan leer en het kraakt niet”
Lang verhaal kort: Alberto viel als een blok voor de Dialogos-grijze Thesis van het Lancia-forum en kreeg de eerste eigenaar - ‘hij heette ook nog Luigi, echt waar’ - zover om hem voor veel minder dan de vraagprijs te verkopen. “Ik had al diverse Thesissen geprobeerd, en daarbij viel op dat ze allemaal net iets anders reden."
"Maar bij deze voelde alles goed. Ik zat er lekker in en sowieso houd ik meer van alcantara dan van leer; het voelt prettiger aan en kraakt niet. Maar ook de wegligging was goed, de automaat schakelde netjes en hij gaf geen storingsmeldingen - alles klopte gewoon. Toen heb ik ‘m eerst een maandje uitgeprobeerd om te zien of hij bleef bevallen."
Thesis op lpg
"Daarna heb ik de knoop doorgehakt en een lpg-installatie laten inbouwen, want ik reed ruim 200 kilometer woon-werkverkeer per dag. Vlak na de gasinbouw kreeg ik helaas een lullig ongeluk. Op een rustige binnenweg zat ik met de radio te klooien en kwam ik in de berm terecht, waar ik tot overmaat van ramp vier jonge boompjes raakte. Enorm balen, want de reparatiekosten à 4500 euro kwamen voor mijn eigen rekening.”
Zo’n schadegeval is inderdaad pijnlijk, maar daar kan de auto natuurlijk niks aan doen. Hoe ging het daarna? Want de Thesis heeft bepaald geen smetteloze reputatie als het op betrouwbaarheid aankomt. De vele kinderziekten waren ook een belangrijke reden waarom de auto is geflopt; in 2008 ging na slechts 16.000 gebouwde exemplaren de stekker eruit.
Distributieriem-drama
Alberto: “Al met al is het me meegevallen, al heb ik wel één grote domper gehad. Achteraf werd duidelijk dat er waarschijnlijk al bij aankoop iets mis was met de distributieriem. Aan de motor merkte je niets, totdat de riem er afliep en de kleppen krom sloegen. Gelukkig had ik inmiddels via het Lancia-forum dé Thesis-specialist van Nederland gevonden. Deze Gerrit, een oudere, weinig spraakzame man, weet echt álles over de Thesis en heeft voor een schappelijke prijs een andere cilinderkop gemonteerd."
“Er zijn wel momenten geweest dat ik de Italiaanse ingenieurskunsten heb vervloekt.”
"Sindsdien ben ik er nooit meer mee stilgevallen en hebben zich ook geen al te dure gekkigheden meer voorgedaan. Wel heel stom is dat de motortjes van de deursluiting bij strenge vorst vastvriezen. Dan kun je de deur wel met de sleutel ontgrendelen, maar springt-ie niet in het slot als je de deur dichtdoet.
Zo heb ik een keer de hele weg van Amsterdam naar de Achterhoek de deur met mijn linkerhand dicht moeten houden. Dat zijn wel van die momenten dat je de Italiaanse ingenieurskunsten vervloekt. Maar zodra de temperatuur weer boven de nul graden kwam, deed alles het weer. Mijn oom zegt weleens: ‘Het zelfcorrigerend vermogen van een Lancia is heel groot’, haha.”
Storingsmeldingen Lancia Thesis
Na een tijdje kwam Alberto erachter dat je als Thesis-rijder niet al te schrikachtig moet zijn. “De auto geeft regelmatig storingsmeldingen, alleen zijn die meestal onterecht. De eerste paar keer schrok ik me rot. Want onder luid gepiep verschijnt dan een hele rits knalrode onheilstijdingen op de boordcomputer, die je manen onmiddellijk te stoppen en contact met de dealer op te nemen. Een jaar of twee geleden was ik daar wel klaar mee en besloot ik een Tesla Model Y te gaan leasen. Toen heb ik de Thesis bij Gerrit gestald, want ik wist niet zeker of ik hem echt wilde wegdoen.”
Thesis versus Tesla
En, Alberto, hoe beviel de Tesla? “Fantastisch ding, hoor. Nieuw, snel, alles zit erop en eraan en … geen storingen! Aan de andere kant had ik er geen enkel gevoel bij en ik vond ‘m keihard geveerd. Al na twee maanden begon ik de gezelligheid en het geluid van de Thesis te missen. Intussen had mijn vriend een andere baan ver van huis gevonden en kwam de Tesla nog steeds goed van pas. Zo kon ikzelf weer lekker terug naar de Thesis.
Daarbij heeft Gerrit de massakabel van de accu vervangen door een dikker exemplaar, waarmee negen van de tien storingsmeldingen verdwijnen. Toch is het ook af en toe nog raak. Vooral als het regent of als ik te hard over een drempel rijd. Dat ligt aan de stekkerverbindingen die niet top zijn.
Sinds de facelift is de elektronica verbeterd, maar mijn auto komt uit de eerste serie. Meestal is het voldoende om de motor even af te zetten en opnieuw te starten om de storingsmelding het zwijgen op te leggen.”
Defecte Sky Hook-sensor
De ene keer dat het niet lukte om een foutmelding te wissen, bleek een van de Sky Hook-sensorkastjes defect te zijn. Dat is vervangen en daarnaast zijn er diverse onderdelen van de airco vernieuwd en ging de elektrische bediening van een zijruit stuk. Verder heeft de Thesis zich keurig gedragen.
Daarmee nuanceert Alberto’s Thesis het schrikbeeld dat de auto oproept bij veel mensen die hem wel mooi vinden, maar niet aandurven. “Hij kost natuurlijk meer in onderhoud dan een Golfje, maar ik rijd hem fiscaal als youngtimer en afschrijving heb ik niet meer.”
Van roze-bruin tot paars
Wanneer we Alberto’s auto wat beter bekijken, gaan we zijn liefde voor de Thesis steeds beter begrijpen. Afhankelijk van het zonlicht lijkt de kleur te switchen van grijs naar rozeachtig bruin tot paars. Het alom aanwezige, beige alcantara van het interieur schept een sfeer van weelderigheid en de panelen van echt aluminium tonen dat Lancia zijn premiumambities heel serieus nam.
Lekkere zescilinder
De zescilinder is mooi stil, maar laat onder belasting een fraaie brom horen en is dan aangenaam goed bij de les. En ‘zweven’ is een groot woord, maar zeker in vergelijking met de moderne hardheid van hedendaagse onderstellen, biedt de Sky Hook-oplossing - die je ook bij Maserati aantrof - een aangenaam comfort.
“Het leuke van de Thesis is dat hij belangstelling wekt, maar vooral op een positieve manier. Het is geen schreeuwerige auto. Veel mensen weten niet wat het is en zijn geïnteresseerd, en sommigen vinden het vooral moedig dat ik deze auto heb aangedurfd.”
Thesis forever
Maar wees eens eerlijk Alberto, ooit ga je hem toch wel wegdoen? “Ik zou niet weten waarom. want er kan niks stukgaan of Gerrit fikst het wel. Of ja, misschien als ik financieel finaal aan de grond zit. Maar zelfs dan zou ik hem waarschijnlijk eerst een plekje in mijn stalling gunnen.
En mocht ik voor een goede prijs een andere mooie Thesis met een lage kilometerstand vinden, dan zou ik sowieso toeslaan en er daarna een tijdje in rijden om te zien of-ie inderdaad fijner is dan deze. Maar dat heb ik al een keer of zes eerder gedaan en uiteindelijk heb ik nooit de overstap gemaakt ...”
