Harm over zijn Mercedes W123: "Mijn kinderen vinden er geen moer aan"

“Mijn kinderen vinden er geen moer aan”, lacht Harm. “We zijn laatst met een huurauto op vakantie geweest naar Oostenrijk en Italië, en dat vonden ze heerlijk. Eindelijk airconditioning.” Want dat is een van de weinige opties die de eerste eigenaar van de taxusgroene Mercedes 200 niet heeft aangevinkt. De man woonde hoog in de Oostenrijkse Alpen en had het kennelijk nooit te warm in de auto. Een automatische choke, een viertraps automaat en stuurbekrachtiging heeft de W123 wel.

“Voordat ik deze kocht, heb ik ook naar zijn voorganger gekeken, de W115”, vertelt Harm, “maar dat is toch te veel een oldtimer. Ik gebruik de Mercedes als dagelijkse auto, dus moet hij gemakkelijk en licht te besturen zijn, ook omdat mijn vrouw er veel in rijdt.” Harm heeft zijn W123 nu ongeveer vier jaar. Hij was er niet specifiek naar op zoek, maar wist wel dat hij een BMW of ­Mercedes wilde hebben; Duitse degelijkheid.

Op de zwarte markt

En dan moet je inderdaad bij de W123 zijn. Het door Bruno Sacco getekende model kwam in 1975 op de markt, eerst als sedan, later ook als verlengde limousine (V123), coupé (C123) en stationwagon (S123). De voorloper van de E-klasse kende een trage productiestart, waardoor kopers soms bijna een jaar op hun auto moesten wachten. In 1976 berichtte Auto, Motor und Sport zelfs over een zwarte markt, waarop W123’s voor meer dan de catalogusprijs werden aange­boden én verkocht. 

De reputatie van de ­Mercedes was (en is) net zo sterk als zijn eenvoudige techniek. De meeste motoren nam de fabrikant over van de W114/W115, met in het begin als enige nieuwe krachtbron een 2,5-liter zes-in-lijn. In 1979 was de 300 TD een van de eerste personenauto’s ter wereld met een turbodiesel. Mercedes bouwde bijna 2,7 miljoen exemplaren van de W123. Veel ervan zijn na hun Europese diensttijd naar Afrika verscheept, waar ze geroemd worden om hun terreincapaciteiten en hun onverwoestbaarheid.

Echte schuurvondst

Utrecht en omstreken moet dus geen probleem zijn voor de Mercedes 200 van Harm. Hij wijst onder de motorkap de dynamo aan. “Die is laatst vervangen. De originele dynamo zat er nog op, veertig jaar nadat de auto van de band is gelopen. Verder mankeert er weleens iets kleins aan: een raamslinger die niet werkt, een armsteun die loskomt, eenvoudige dingen die ik zelf kan fiksen. Het grotere werk, de motor en de remmen, besteed ik uit.” 

De vernieuwde Volkswagen T-Cross

Rij nu de stoere Volkswagen T-Cross. Ideaal voor in de stad met genoeg ruimte voor vakantie.
En dat voor een vriendenprijs!

Bekijk nu

Voor een Mercedes van vier decennia oud heeft de 200 opvallend weinig gereden. De simpele analoge teller geeft iets meer dan 110.000 kilometer aan. “Ik weet het niet helemaal zeker, maar volgens mij ben ik de tweede of derde eigenaar. De Mercedes-specialist waar ik de auto heb gekocht, Sterk Merk in Bussum, vond hem verstopt in de garage van een ­Oostenrijks chalet. Hij had jaren niet gereden, maar was in topconditie.”

 Op het moment van schrijven is-ie licht gepokt en gemazeld door intensief gebruik. Aan de bestuurderskant, op de portieren, beginnen scheurtjes te ontstaan in de lak. Harm haalt zijn schouders op. “Het stoort mij niet dagelijks, maar ik vind het wel jammer. Ik zou de carrosserie graag opnieuw willen laten spuiten, maar ja, dat kost tijd én geld. Voorlopig koop ik in ieder geval geen andere auto. Ik wil in de Mercedes blijven rijden.”

Mee in een Porsche

Een droomklassieker heeft Harm wel, de originele Ford Mustang, maar hij is ook ­realistisch. “Veel te onbetrouwbaar”, zegt-ie, “en voor mij niet te betalen.” Na lang nadenken komt de geboren Amsterdammer aan het einde van het interview met een bereikbaarder alternatief. “Zo’n Volkswagen waar Kwabbernoot in rijdt. Je weet wel, dat strip­figuur uit Robbedoes en Kwabbernoot.” Google op de mobiele telefoon biedt uitkomst: een Volkswagen Karmann Ghia. “Ja, die vind ik prachtig!” 

““Of ik de autoliefde van mijn ouders heb? Nee joh, mijn ouders hebben niet eens een rijbewijs!"”

Harm barst in lachen uit als zijn familie ter sprake komt. “Of ik de autoliefde van mijn ouders heb? Nee joh, mijn ouders hebben niet eens een rijbewijs! Nooit gehad ook. Ze waren hippies en moesten weinig hebben van materiële zaken als een auto. Mijn broer is wel een liefhebber. Hij begon halverwege de jaren negentig met het restaureren van een Volvo Amazon. Daarna heeft hij een Austin Healey en twee oude Buicks gehad. Nu staat er een Fiat 2300S Coupé uit 1962 bij hem thuis.”

Misschien was het juist omdat zijn ouders geen auto voor de deur hadden staan dat Harm en zijn broer er zo door gefascineerd zijn geraakt. “Begin jaren tachtig kocht mijn neef een Porsche 924”, weet Harm nog. “Mijn broer en ik mochten een rondje mee. We zaten pijnlijk opgevouwen in de twee kleine zitjes achterin, die eigenlijk alleen maar geschikt zijn voor bagage, maar we vonden het desondanks fantastisch.”

Duimpjes omhoog

Dat Harm moderne auto’s niet interessant vindt, heeft zeker met jeugdsentiment te maken. “Kijk naar mijn Mercedes”, instrueert hij. “Eenvoudig, simpel, zoals een kind een auto tekent. Toen de W123 uitkwam, was ik twaalf, denk ik. Het was een auto waar ik tegenop keek.” En in zekere zin doen mensen dat nog steeds. “Het is zo leuk dat voorbijgangers naar mij toe komen om een praatje te maken. ‘Mijn vader had er ook zo een’, zeggen ze dan.”

Vooral zijn vrouw scoort regelmatig duimpjes omhoog als ze in de Mercedes onderweg is, vertelt Harm. Andere W123-­rijders (daarvan zijn er meer dan je denkt) steken in het voorbijgaan hun hand op. Een klassieker onthaast, merkt Harm. “We zijn een keer naar het Zwarte Woud op vakantie geweest in de Mercedes en dan ga je automatisch rustiger rijden. Niet dat dat het brandstofverbruik daarvan lager wordt, overigens. Dat is met gemiddeld 1 op 8 gewoon hoog.”

Harm wuift het weg. “Ach, ik heb het ervoor over. Het is liefhebberij. En kleine stukjes, bijvoorbeeld in de stad, doe ik gewoon op de fiets.” Binnenkort moet de W123 echter flink aan de bak. “Ja”, veert Harm op, “Ik ga voor het eerst een rally rijden, samen met mijn vrouw. Eens kijken of het ons lukt om zo’n bolletje-pijltje-route te volgen. Wat zeg je? Of de kinderen ook meegaan?” Hardop lachend: “Nee, natuurlijk niet! Wat denk je nou zelf!”

Lees ook Ron over zijn Volvo 960: "Als ik die zescilinder hoor zoemen, lopen de rillingen over mijn rug"