Vriendjes worden met de Citroën Ami Super

Toen de Citroën Ami 6 in 1961 op de markt verscheen, zag hij eruit alsof hij aan alle kanten tegen een muur was gereden. Hij had een gegroefde motorkap, een carrosserie vol vouwen en hij keek wat treurig de wereld in. De kleine tweecilinder boxermotor leverde aanvankelijk maar 19 pk, later werden dat er 24,5 en weer later 32. Laatstgenoemde vermogensvariant werd de basismotor voor de Ami 8, die in 1969 debuteerde. Hij verschilde op een paar punten van de Ami 6: het was een hatchback geworden in plaats van een sedan en de karakteristieke achterover hellende achterruit was verdwenen. Ook het gebutste uiterlijk werd gladgestreken. Van de Ami 8 verscheen in 1973 een wat chiquere versie: de Ami Super. Deze moest het gat vullen tussen de 2CV en de veel duurdere GS.

800 kilo licht

Van die GS kreeg de Ami Super de motor, een boxer met vier in plaats van twee cilinders en aan elke kant een bovenliggende nokkenas. Zo werd de Ami ineens snel: een vermogen van 54 pk was in die tijd heel behoorlijk. Zelfs grotere middenklassers hadden met hun basismotorisering nauwelijks meer te bieden. Omdat de Ami maar 800 kilo woog, leverde hij prima prestaties.

Je verwacht het misschien niet, maar de Ami Super was behoorlijk snel in bochten. Hij stond op hetzelfde platform als de 2CV. De wielbasis is hetzelfde, de spoorbreedte achter zelfs wat smaller. Voor de Super versterkte Citroën het onderstel en werden bredere banden gemonteerd: 135 SR 15. De 2CV had banden in het formaat 125. Met zijn brede banden was de Ami een leuk gooi- en smijtautootje. De carrosserie helde flink over, maar wie bekend is met de Franse vering en familieleden heeft die niet snel wagenziek worden, kan zijn lol op. Voor de nietsvermoedende buitenstaander lijkt het alsof de carrosserie bedenkelijk overhelt, maar deze is op het rechte stuk weer snel in balans.

GS-motor in de Citroën Ami Super

Dankzij de GS-motor accelereert de Ami in 17,5 seconden naar de 100 km/h. In het onderste toerengebied gebeurt er nog bar weinig, maar vanaf 3000 tpm komt meer vermogen vrij. Het is mogelijk om een snelheid van 150 km/h te halen, maar op de grens van zijn vermogen dreunt de boxermotor er flink op los en klinkt hij als een hitsige eend. Maar dat is alleen als je het uiterste vraagt. Houd je het bij 120 km/h, dan hoor je alleen een tevreden gebrom. Als je van de snelweg af gaat, profiteer je van het beroemde Franse comfort. Dankzij de lange veerwegen is de Ami Super elke oneffenheid de baas. Dat zouden we bij een moderne auto ook wel willen als we eerlijk zijn.

Spartaans interieur

Het interieur van de Ami Super is Spartaans, maar er zijn in elk geval voldoende opbergmogelijkheden. De bedieningselementen zijn logisch geplaatst en de snelheidsmeter is diep weggestopt in het plastic. Over de materialen en afwerkingskwaliteit was destijds niet iedereen te spreken, maar dat vinden we 40 jaar later wel meevallen. Alles functioneert nog en het kunststof is nergens afgebrokkeld of verkleurd door de zon. Datzelfde geldt voor de groene stof van de stoelen: het ziet eruit als nieuw. Alleen het schuimrubber eronder heeft duidelijk geleden: je zakt extreem diep in de stoelen. Achterin zak je zelfs bijna tot aan de vloer, waardoor je niet echt lekker kunt zitten. Arme rug …

Zijdelingse steun

Dat moet 40 jaar geleden anders geweest zijn. Destijds werden de stoelen vergeleken met een herensalon en ook de zijdelingse steun werd in orde bevonden. Wat ook tegenwoordig nog indruk maakt, is de ruimte. De Ami Super is klein, maar twee personen kunnen voorin erg comfortabel zitten. Achter heb je meer ruimte voor je knieën dan in menig moderne auto. Dankzij de smalle dakstijlen is het zicht rondom uitstekend.

Als je beter oplet, zie je tal van handigheidjes waar Franse auto’s destijds in uitblonken. Zo is de houder voor een reservedosis motorolie aangebracht waar je hem verwacht: in de motorruimte. En dan is er het houten blokje, dat is opgeborgen achter de linkerkoplamp en voorkomt dat de auto op een helling wegrolt.

Nog indrukwekkender is het flexibele interieur. Je kunt de achterbank omklappen, naar voren vouwen en zelfs uitnemen. En dat alles in luttele seconden. De bank is niet zwaar, zodat je hem makkelijk alleen kunt tillen. Is de bank eruit, dan ontstaat een vlakke laadvloer. Het staal lacht je toe, er is geen stofje of stuk plastic dat de boel bedekt. Zelfs de uitstulping van de schokdempers ontbreekt, zodat je de volle breedte tussen de wielkasten kunt gebruiken.

Reservewiel onder de motorkap

En zo zijn er veel meer voordelen. Als dat nodig is, zou je voorin een derde persoon kunnen meenemen. Het volwaardige reservewiel is in de motorruimte ondergebracht. De slimme deurgrepen zijn zelfs gemakkelijk te vinden als het helemaal donker is. De grote ronde ontgrendelingsknop in het midden laat zich zonder gefrummel bedienen. Zo kun je snel je passagiers laten instappen. Centrale vergrendeling? Niet nodig. Een aantal innovaties zit verstopt onder het aluminium. De tegen het motorblok geplaatste schijfremmen voor hebben een extra klauw voor de handrem en worden voor een betere koeling telkens van koele lucht voorzien door de ventilator.

Deze Ami Super werd in november 1975 gebouwd. Hier en daar moest de lak tussentijds bijgewerkt worden, maar er hoefde nog niet gelast te worden. Roestproblemen zijn er niet. En ach, die kleine gebreken, maken die de auto niet juist heel char-mant? De doorgezeten stoelen geven juist aan dat er in deze auto geleefd is. En de Ami kan het hebben. De Ami 6 en 8 zijn geen klassiekers met een hoge waarde, maar eigenlijk verdienen ze beter doordat ze van zoveel handig-heden zijn voorzien en bovendien heel veel rijplezier bieden. Wij zijn in elk geval vriendjes met de Ami geworden.

Dit verhaal heeft eerder in Classic Cars Magazine gestaan.