Zo voelt het om met een McLaren F1 bijna 400 km/h te rijden
Dankzij het oergeweld van zijn V12-motor was de McLaren F1 in 1993 de snelste auto ter wereld. Hoe snel hij echt was, werd trouwens pas in 1998 vastgesteld.
Ehra-Lessien bij Wolfsburg, 31 maart 1998, half 2 ‘s middags. Het is een sombere dag op het testcircuit van het Volkswagen-concern, maar de zweetparels druppelen over het voorhoofd van McLarens hoofdontwerper Gordon Murray, als testrijder Andy Wallace in de auto springt.
Met een druk op de knop slaat de BMW-V12 aan, die zelfs bij stationair toerental al indrukwekkend klinkt. Wallace legt de eerste versnelling in en gaat ervandoor. Pas op deze dag, twee maanden voordat de laatste van de totaal 106 McLarens F1 de fabriek zal verlaten, wordt de vraag der vragen beantwoord. Hoe snel is ‘s werelds snelste supersportwagen als je de toerenbegrenzer eraf haalt?
Welke verzekering je ook kiest, met Univé ga je binnen 10 minuten voordelig en goed verzekerd de weg op.
De perfecte sportwagen
Wallace geeft volgas, schakelt bij 58 km/h door naar de tweede versnelling, bij 95 km/h naar de derde en – nog geen zeven seconden na de start – bij 170 km/h naar de vierde. Murray kijkt toe hoe het zwarte prototype XP5, die voor de poging nog een laatste keer is geprepareerd, over het circuit wordt gejaagd. Hij herinnert zich hoe hij in september 1988, na de verloren Grand Prix van Monza, met TAG McLaren-bazen Ron Dennis, Creighton Brown en Mansour Ojjeh in de vertrekhal van het vliegveld van Milaan op het idee kwam om de perfecte sportwagen voor de openbare weg te bouwen.
In een bespreking die 10 uur duurde, werd op 8 maart 1990 het concept bedacht van een 1000 kilo wegende driezitter van koolstofvezel, met een centrale bestuurdersstoel. Paul Rosche van BMW was bereid de motor te leveren, hij kende Murray nog uit hun Formule 1-tijd bij Brabham. Op het Oktoberfest van 1990 zegde Rosche toe dat hij een op maat gemaakte V12 zou leveren. Hij hield woord. Een paar weken later belde Rosche naar Murray met het verlossende woord: hij had een motor voor hem.
Versnellingsbak om de oren
Op 28 mei 1992 toonde McLaren de nieuwe auto voor het eerst aan de wereld bij de Grand Prix van Monaco. Van 21 tot 23 december werkte het team zonder te slapen aan de finishing touch, om het XP1-prototype met kerst klaar te hebben. Op 23 augustus 1993 wist Formule 1-coureur Jonathan Palmer op de Nardò Ring in Zuid-Italië met de toen nog 580 pk sterke XP3 een sensationele snelheid van 371 km/h te bereiken. Iets daarvoor was bij de toen nog jonge Mika Häkkinen de versnellingsbak bij een snelheid van 350 km/h om zijn oren gevlogen.
Het hoogtepunt van het hele project vond plaats op 18 juni 1995, toen het 600 pk sterke raceprototype 01R de 24 Uren van Le Mans won en drie McLarens F1 GTR bij de eerste vijf eindigden.
Richting topsnelheid
Dan meldt Wallace zich vanuit de cockpit. “Ik rijd nu met 215 km/h door de bocht en ga richting topsnelheid.” Voor de McLaren ligt een recht stuk van 10 kilometer. Wallace vreet ze op. Bij 251 km/h schakelt hij naar de vijfde versnelling, enkele seconden later, bij 321 km/h, naar de zesde. De motor hamert in zijn nek, de olie van de versnellingsbak bereikt een temperatuur van 115 graden en stijgt langzaam verder.
Spoilers waren taboe
Toen de Bugatti Veyron werd gepresenteerd, was de McLaren F1 de snelste straatauto aller tijden, en tot op de dag van vandaag is hij de meest compromisloze. Het ontwerp werd bepaald door de wetten van de aerodynamica en door lichtgewicht materialen. Spoilers waren voor ontwerper Peter Stevens taboe, de F1 zuigt zich dankzij de uitgekiende bodem vast aan de weg. Alleen de richtingaanwijzer, achterlichten, zijspiegels en sloten in de portieren zijn in massa geproduceerd. De airco (jawel, dat zat er gewoon in) weegt maar de helft van wat hij in een normale auto zou wegen. Kenwood ontwikkelde voor hifi-freak Murray een installatie met ultralichte luidsprekers en een cd-wisselaar, maar zonder radio.
Meestal werd gekozen voor extreme in plaats van alledaagse oplossingen, maar niet bij de remmen. Murray accepteerde met enige tegenzin dat er remschijven van 18 kilo werden gemonteerd, omdat koolstofkeramische remmen alleen warm hun extra nut bewezen. Het remsysteem is niet bekrachtigd en ABS ontbreekt. Niets werd ingebouwd wat het contact tussen de bestuurder en het wegdek in de weg zou staan. “386-388-389.” Wallace telt de laatste kilometers hardop. Bij 391 km/h houdt het op, meer zit er niet in. “Netjes toch?” Bugatti had 1001 pk nodig om deze snelheid te overtreffen.
Bij Univé geniet je van een gunstige premie en uitstekende service bij ongeval of pech.
