Opel Insignia OPC

Zeg je OPC, dan denk je aan blauw. Zo’n beetje iedere Opel OPC is gehuld in Arden Blue. Andere kleuren zijn er wel, maar dan ben je nauwelijks te onderscheiden van de 1.6-jes. Niet in het geval van Insignia OPC. Die kan elke blos hebben. Wat een apparaat, zeg! Ons testexemplaar is gedoopt in Olympic White…sneeuwwit, rustend op granietzwart lichtmetaal. Prachtige joekels van wielen die de Insignia OPC permanent op killing attack zetten. Als een (sneeuw)panter die elke moment zijn prooi gaat bespringen. De opgeblazen koets – met hoe toepasselijk de luchtinlaten in de vorm van een snijtand – heeft evengoed aandeel hierin. Toch blijft het 20 inch hoofdverantwoordelijk. Bovendien is de auto er op gemaakt. De gapende wielkasten schreeuwen het uit om gevuld te worden. Gun de Insignia – en jezelf – dan ook dat plezier. Standaard wordt 19 inch gemonteerd, een diameter groter vraagt € 1.295,-. Hoewel de dodelijke expressie van de Insignia OPC is af te lezen straalt de auto niet eens zozeer snelheid uit. Eerder een auto met een iets te hoog BMI. Wees eerlijk, wie was vroeger niet een beetje bang voor dat zwaarlijvige jongetje in de klas? Enfin, de contrasterende witzwarte combi smoelt werkelijk fantastisch. Power Red, Silver Lake, Carbon Black of Technical Grey misstaan evenmin. Onlangs zagen we hem als Sports Tourer in ‘t rood. Knalt ook lekker! Dat geeft ‘m wel die snelheid. Of wordt het toch dat Arden Blue? Pfff, wij zouden niet kunnen kiezen.

Recaro zegt en is genoeg
Zijn fysiek staat als een paal boven water; dit is Opel’s krachtigste. Maar hoe zit dat met het interieur? Worden hier ook verwachtingen geschept? We openen het portier en twee wonderschoon gewervelde Recaro’s nodigen uit om meteen te gaan knallen. Die moeten wel formidabel zitten. Wij zijn prompt verknocht. Zonder onze blik een vervolg te geven weten we dat het goed zit, wetende dat de sfeer in minderde bedeelde Insignia’s al helemaal top is. Opel’s joggingcentrum heeft daarnaast uitgepakt met een afgevlakt performancestuur, een sportieve pookknop en zwarte hemelbekleding. Het doet ons nauwelijks iets toevoegen. Wat de wielen voor het exterieur zijn, zijn de Recaro’s voor het interieur. We voelen ons thuis in de OPC.

Kille cijfers
Allemaal heel mooi dat tastbare, maar heeft het bestaansrecht? Voorin de Opel Insignia OPC huist een 2.8 liter V6 met een kracht van 325 pk. Een kracht die piekt bij 5.250 tpm en mede wordt opgewekt met een turbo. Accelereren vanuit stilstand naar 100 km/h doet ‘ie in precies zes seconden en de topsnelheid is elektronisch begrensd op 250 km/h. Voor een gecontroleerde rit is de Insignia OPC uitgerust met vierwielaandrijving gesteund door de adaptieve ophanging FlexRide en een sperdifferentieel (eLSD) achter. Uniek voor de Insignia OPC is een voorwielophanging van het principe HiPerStrut, een techniek die vergelijkbaar is met dat van de Ford Focus RS en aandrijfreacties in het stuurwiel beperkt, de grip verbetert en de bochtsnelheid verhoogt. Opel Performance Center heeft de samenhang uitvoerig getest op de Nürburgring en fans hoeven we dus niet uit te leggen hoe één ronde in de ‘Groene Hel’ staat tot het aantal testkilometers op de openbare weg.

De eerste meters
Buiten is het -3. Brrr, zowel voor mens als machine niet de meeste ideale temperatuur om los te gaan. Gelukkig zijn er de verwarmbare sportstoelen die ons een warme trui toewerpen. Prettig is ook dat de Recaro’s lekker breed zijn uitgevoerd waardoor ze ook met een (dikke) winterjas aangenaam zetelen. Omdat de omstandigheden het niet toelaten en we de auto nog niet kennen beginnen we rustig. De ideale zitpositie gevonden, het FlexRide in ‘Standard’ en de zespitter wordt uit zijn slaap gehaald. De Insignia lijkt meteen wakker te zijn. Een diepe, sonore brom prikkelt onze trommelvliezen. Dat belooft wat! We rijden langzaam weg. Merkbaar hebben de platte, brede 245/40ZR20 Pirelli’s moeite zich vast te bijten in de drab die Koning Winter heeft achtergelaten. Eenmaal de vaste ondergrond bereikt geeft de OPC bij de eerste beste rotonde te kennen de weergoden te vervloeken. Wij staan hem bij. Wat een prutweer voor zo’n auto, maar we moeten het ermee doen…

Fout volk
…We draaien de weg op. Tegelijkertijd voelt de Insignia meer vastigheid onder de voeten. De besturing is nog altijd erg licht, overbekrachtigd als je het ons vraagt. Intussen slaat de glimlach om in een pijnlijke gezichtsuitdrukking. Het zo verwachtingsvolle uitlaatgeluid is hardnekkiger dan gewenst. Zolang de motor meer dan 2.800 tpm draait is er niets aan de hand, de V6 is dan juist opvallend afwezig. Daaronder - en dat is juist op constante snelheid het toerental - is de aanhoudende brom zo indringend dat het ons hoofdpijn bezorgd. Een lekkere roffel, ja graag, maar dit is gewoonweg oncomfortabel. Onderzoek laat weten dat Remus hier schuldig aan is. Het doet ons direct denken aan die foute Kadetjes, Astra’s en Calibra’s van weleer. Opel wil ook niet van dit imago af, lijkt ‘t.

Nog een attack modus?
Het FlexRide in ‘Sport’ levert geen oplossing voor dit probleem. Wel verandert de besturing positief. Maar het kan nog altijd gevoeliger, communicatiever. Het asfalt voor ons biedt vrij baan en we trappen het gaspedaal dieper in. De reactie is alerter, de demping harder en de OPC spant zijn spieren. Serieus snel is de Insignia. Onderin heeft hij een beetje moeite zijn massa in beweging te helpen. Daarboven begint de turbo meer toeren te maken, wordt meer druk opgebouwd en komt de vaart erin. De 6-bak schakelt wat hakerig en de slagen zijn nogal lang, maar storend is dit niet. De OPC is dan ook meer een snelle reis- annex tripauto dan een die hard WTTC-racer. Alhoewel, er is ook nog een button met daarop ´OPC´. De instrumentariumverlichting verandert van wit naar rood, de besturing geeft ineens die gewenste feedback, de gastoevoer wordt verhoogd en de ophanging stuitert er vrolijk op los. Dit is de Insignia op z’n best. Bochten worden opgevreten en korte lastwisselingen doet de Insignia niets. Hij blijft snaarstrak op de weg liggen. Het 4x4 heeft duidelijk zijn uitwerking. Omdat het nog altijd verraderlijk glad was zijn er momenten geweest dat de techniek en de banden zich gewonnen moesten geven. De auto glijd dan over zijn voorwielen weg. Kwestie van de juiste richting opsturen en iets gas bijgeven trekt ‘m weer recht. En anders is er altijd nog het vangnet dat ESP heet. De grenzen van de Insignia OPC liggen zelfs op minder begaanbaar wegdek behoorlijk ver weg. Op droog zal het dan ongetwijfeld helemaal een feest zijn.

Waardebepaling
De dealer vraagt € 62.350,- voor de Insignia OPC. Dat is nog altijd tien mille minder dan bijvoorbeeld de Audi S4, maar het blijft een boel geld voor een Opel. Te duur. Daarbij komt dat de Audi toch net even wat meer geraffineerd is. En hekelend of niet; rondom zijn dan ook die vier ringen zichtbaar. De sleutel die op de bar wordt gesmeten niet te vergeten. En dat is ook een beetje wat de Insignia OPC nekt. Hij kan op enkele minpunten na nog zo fantastisch zijn, het zijn voornamelijk Opel-adepten die de Insignia OPC voor de volle zestig mille op waarde weten te schatten. Ben jij zo´n iemand, gewoon aanschaffen dat apparaat! Slechts enkelen zullen tegengas geven, de rest gelooft dat het premium spul is.