TEST - Stroomstootwapen! Waarom de politie verdachten gewoon in deze Porsche Mission R moet zetten
Nederlandse agenten hebben sinds kort een stroomstootwapen, waarmee ze een agressieve verdachte met elektrische schokken op de knieën dwingen. Als alternatief kunnen ze een onverlaat ook in de Porsche Mission R zetten. Eén rondje daarin heeft precies hetzelfde effect …
Het Porsche Experience Center in Los Angeles ligt ingeklemd tussen twee verkeersaders: de Harbor Freeway en de San Diego Freeway. Vanaf mijn plek – de bestuurdersstoel van de Porsche Mission R – kan ik de drukke snelwegen niet zien, maar wel horen. Bandengeruis, het eentonige gehum van brandstofmotoren, een ronkende V8 hier en daar: het dringt allemaal mijn helm binnen en sijpelt zelfs door mijn oordopjes heen.
Het voelt vreemd om hier in een supergeavanceerde, elektrische racewagen te zitten. Mijn uitstootloze rondjes over het Porsche-circuit zo meteen, zijn minder dan een watermolecuul op een witheet gloeiende plaat. Los Angeles heeft een immens smogprobleem. De uitlaatgassen van miljoenen auto’s verzamelen zich in de San Fernando Valley en het Los Angeles Basin en kunnen door de omringende bergen niet weg.
Californië probeert er al heel lang wat aan te doen en heeft verreweg de strengste uitstooteisen van alle Amerikaanse staten. De acceptatie van elektrische auto’s is er bovendien hoger dan in de rest van de Verenigde Staten. Californië heeft zeven en een half keer zoveel EV’s als de nummer twee: Florida. Misschien is dat de reden dat Porsche ons in Los Angeles laat kennismaken met de Mission R. De ‘City of Angels’ kan wel wat elektrische auto’s gebruiken en sympathie voor ‘de stekker’ is er al.
Welke verzekering je ook kiest, met Univé ga je binnen 10 minuten voordelig en goed verzekerd de weg op.
De Porsche Mission R zorgt voor nerveuze stroom
Terwijl ik zit te friemelen met mijn racehandschoenen, staat de Mission R te zoemen aan de lader. Zijn 82 kWh-batterij is laag in zijn chassis gebouwd; een beetje als het gierende brok zenuwen onder in mijn maag. Er gaat een nerveuze stroom door mijn aderen, alsof de laadstekker van de Porsche ook op mijn zenuwstelsel is aangesloten. Het besef dat ik zo een 10 miljoen euro kostend prototype in de vangrail zou kunnen zetten, maakt mijn angstzweet extra koud.
Plotseling steekt een Porsche-technicus zijn hoofd naar binnen. Hij stelt de pedalen van de Mission R af op mijn lengte en geeft mij het afneembare stuurtje aan. Voordat de man mij een duim geeft, gaat hij met zijn volle gewicht aan de gordels hangen. De wervels van mijn ruggengraat klikken vast als de tandjes van een ritssluiting. Ik kan geen kant meer op. Over de boordradio komt een bericht in onvervalst Arnold Schwarzenegger-Engels. Ik heb toestemming om het circuit op te gaan.
Banden die kleven als Pattex-secondelijm
Voorzichtig rol ik naar het startpunt, waar ik mijn rechtervoet enthousiast laat neerkomen op het stroompedaal. Meteen, zonder enige vertraging, schiet de Mission R naar voren, alsof hij wordt afgeschoten uit een kanon, dat op zijn beurt wordt aangereden door een vrachttrein. Ik schrik. En til direct mijn voet op. Nondeju! Hoe ga ik deze elektro-racer in bedwang houden op dit smalle, bochtige Mickey Mouse-baantje?
De officiële specificaties doen de Mission R geen recht: een 453 pk leverende elektromotor vóór, een 653 pk sterk exemplaar achter, van 0 naar 100 km/h in 2,8 seconden en een topsnelheid die voorbij de 300 km/h ligt. Ik neem het voor kennisgeving aan, maar kan de cijfers nauwelijks geloven. In de zin dat mijn nu al getergde maaginhoud een vermogen van een miljoenmiljard misselijkmakende pk’s vermoedt.
En toch groeit bocht na bocht mijn vertrouwen in de futuristische race-Porsche. Naarmate de temperatuur van de banden stijgt, gaat het gripniveau in stapjes van Kukident-kleefpasta naar Pattex-secondelijm. De slechts 1500 kilo wegende Mission R lijkt met klittenband vast te zitten aan de ideale lijn. Hij gaat extreem neutraal het parcours rond, slingert als een pendule van apex naar apex en verliest zelfs in de lastige chicane zijn kalmte niet.
Een elektrische auto die analoog aanvoelt
De Mission R is een rijdende paradox. Hij is volgestouwd met de nieuwste elektrische techniek, maar is veel minder een computer op wielen dan bijvoorbeeld een 911 Turbo. Stuurbekrachtiging? ESP? Torque vectoring? In de Mission R hoef je geen hulp uit de elektronische hoek te verwachten. Niets mag een pure rijervaring in de weg staan, vinden de ontwikkelaars. En bovendien houdt een Porsche-coureur niet van betutteling.
Het begrip one-pedal driving is de Mission R dan ook vreemd. Hij wint tot wel 800 kW aan energie terug tijdens het remmen, maar daarvoor moet je zelf op het pedaal trappen. Overigens gaat stoppen in de experimentele Porsche nog gewelddadiger dan starten. De vertraging is ongekend en ogenblikkelijk. Boem is ho! Waarna je je als bestuurder zo plat voelt als Wile E. Coyote, die zich te pletter is gelopen tegen een getekende neptunnel op een rotswand.
Iedere week de beste tests en reportages in je mailbox?
Abonneer je op de Auto Review-nieuwsbrief
Het is mede dankzij de krachtige regeneratie dat de Mission R het zo lang volhoudt op de racebaan. Zelfs na tien ronden plankgas geeft het display op het stuur nog 62 procent batterijlading aan. Volgens Porsche is de auto ontworpen voor een half uur maximum attack, daarna moet hij terug aan de snellader. Dankzij het 900 Volt-systeem aan boord (de Porsche Taycan blijft steken op 800 Volt) zit de accu binnen 15 minuten weer op 80 procent laadniveau.
Snoeihard piepconcert van helium-smurfen
Met afgrijzen zie ik hoe het batterijbalkje voor mijn neus steeds leger loopt. De radio kraakt. Daar komt het bericht waarvan ik hoopte dat het niet zou komen. Een vervormde stem maant mij vriendelijk doch dringend om de volgende ronde naar de pits te gaan. Daar zal projectleider Matthias Scholz mij vertellen over de hogere spanning van de performancebatterijen, de nieuwe oliekoeling van de elektromotoren en de geavanceerde koolstofvezel carrosseriedelen uit de 3d-printer.
De Mission R gaat in productie, ergens rond 2025. Het wordt een klantenraceauto. Een CO2-vriendelijk alternatief voor de 911 GT3 Cup, met raceseries in Europa, Azië, Australië en Noord-Amerika. Biedt hij hetzelfde spektakel voor de toeschouwers? Ja en nee. De Mission R mist de wonderschone huil van een hoogtoerige zescilinder, maar compenseert dat met een snoeihard piepconcert. Alsof honderd met helium gevulde smurfen uit volle borst zingen en tegelijk hun nagels over een schoolbord halen.
Maar ondanks zijn tandartsboor-sound is de Mission R niet steriel. Aan boord van ‘de superstekker uit Stuttgart’ wordt racen een bijna sensuele ervaring. Je ogen, oren en evenwichtsorganen kunnen de constante stroom aan indrukken nauwelijks aan en raken oververhit. De geur van zweet mengt zich met de geur van ozon. Ook doordat de Californische zon door het glazen dak vrij spel heeft in de krappe cabine.
Nog een paar bochten te gaan, voordat mijn circuitsessie erop zit. Mijn lijf is één met het chassis, mijn handen zijn vergroeid met het stuur. Ik voel iedere nuance van het asfalt onder mij doorflitsen. De Mission R communiceert helder en precies. Hij is verbazingwekkend beschaafd ook, totdat je het rechterpedaal naar de vloer werkt. Dan schiet de Porsche twee weerhaakjes in je rug en elektroschokt hij alle handelingsbekwaamheid uit je. Als het venijnige stroomstootwapen dat hij is ...
De zekerheid van Univé: uitstekende service en altijd een gunstige premie.
