Reportage - Krankzinnig! Waanzinnig! In de Ford GT kraam je geen zinnig woord uit
De Ford GT is niet zomaar een supercar. Zijn wieg stond in een garagebox, pal aan de pitstraat van het circuit. Hij werd ontwikkeld met maar één doel voor ogen: races winnen. Er verscheen ook een straatversie van de marathonloper. En die stond een heel etmaal lang tot onze volledige beschikking.
Heb jij de film Ford v Ferrari gezien? Dan ken je je klassiekers inmiddels. Weliswaar is de film overgoten met een smeuïg en calorierijk Hollywood-sausje, maar het achtergrondverhaal dat wordt verteld, wijkt slechts marginaal af van de werkelijkheid. Ooit zat het Ford-management bij Enzo Ferrari aan tafel om te onderhandelen over een overname. Ferrari trok zich echter op het allerlaatste moment terug uit de deal met de Amerikanen, om vervolgens een aandeel te verkopen aan Fiat. Een politiek steekspel, zoals zich dat alleen in Italië kan voltrekken ...
Bij de Ford Motor Company zinden ze op zoete wraak. Als ze Enzo Ferrari toch eens konden vernederen op het terrein waar hij al zoveel jaren zijn dominantie had laten gelden! Bij Ford bouwden ze een auto die de Italiaanse volbloed racewagens op hun nummer moest zetten. De Amerikanen slaagden in hun missie - en hoe! De GT40 won op Le Mans niet eenmalig, maar zelfs vier keer achter elkaar, van 1966 tot en met 1969.
Ford GT won gelijk zijn eerste 24 uur van Le Mans
Het heldhaftige succesverhaal van de GT40 bleek een vruchtbare bodem voor allerlei vervolgdelen. Zo stond de illustere Le Mans-winnaar model voor talloze replica’s, desnoods met de techniek van een Kever. Met de GT40 als bron van inspiratie, nam Ford zelf de regie over de bouw van een futuristische conceptcar (de GT90), een retrospectief studiemodel ter gelegenheid van Fords 100ste verjaardag en een exclusieve limited edition, speciaal voor autoverzamelaars die zich een originele Ford GT40 niet konden permitteren.
In 2016, vijftig jaar na de eerste overwinning van de GT40, keerde Ford terug op de heilige grond van Le Mans. Opnieuw had het Amerikaanse concern een racewagen ontwikkeld die gehakt moest maken van de concurrentie - en niet alleen die uit Maranello. Onder toeziend oog van de Amerikaanse racebaas Chip Ganassi verscheen een viertal exemplaren van de nieuwe Ford GT aan de start van de beroemde 24-uursrace. Ze reden een bekeken wedstrijd, en degradeerden Ferrari direct bij hun debuut. Maar niet alleen Le Mans was een prooi voor de Ford GT. Ook op illustere circuits als Daytona, Silverstone, Spa-Francorchamps en Laguna Seca, schreef Fords nieuwe racewagen glorierijk geschiedenis.
Meteen herkenbaar als nazaat van de Ford GT40
Om met de GT te kunnen meestrijden in de LM GTE-klasse van de FIA World Endurance Challenge, ging Ford de verplichting aan om een straatversie te produceren. Sinds 2016 bouwt Ford op jaarbasis niet meer dan 250 exemplaren, zodat ruimschoots aan de homologatie-eisen wordt voldaan en de exclusiviteit van de kostbare supercar toch gewaarborgd blijft. In 2022 zal het laatste exemplaar worden gebouwd door Multimatic Motorsports in Ontario, Canada. Dan staat de teller op een totaal van 1350 stuks.
Alles over de Ford GT en andere sportwagens meteen in je mailbox?
Abonneer op je de Auto Review-nieuwsbrief.
Door de vorm van de koplampen en achterlichten, is de Ford GT meteen herkenbaar als moderne interpretatie van de originele GT40 uit de jaren zestig. De technische verwantschappen tussen beide renpaarden houden echter op bij de centrale positie van de motor. Je ziet meteen dat de moderne GT vele uren heeft doorgebracht in de windtunnel, waar is geschaafd en gevijld aan de stroomlijn en downforce. Dat ging in de jaren zestig wel anders. Toen werd het effect van een vleugeltje hier of een spoilertje daar nog op het circuit uitgeprobeerd. Met alle risico’s van dien, als de experimenten niet werkten …
Met name de achterzijde van de Ford GT is buitengewoon spectaculair, als gevolg van de extreme druppelvorm van de monocoque en de diepe luchtsluizen tussen de carrosserie en de ‘losse’ behuizing van de achterwielen. Het aangezicht wordt gedomineerd door afvoerkanalen, voor zowel de luchtstroom rond het plaatwerk, de hete lucht uit de motorruimte als de uitlaatgassen via het dubbele Akrapovic-buizenstelsel. Erbovenop rust de achterspoiler, die zich automatisch opheft als je met het draaiknopje op het stuur van rijprogramma wisselt. In Track werkt de actieve spoiler meteen als luchtrem. En schakel je weer terug naar een meer rustgevende setting van de elektronica, dan valt de vleugel met de subtiliteit van een guillotine terug in zijn ruststand.
Ruimte voor twee personen. En ook maar nét ...
Ook al stond zijn wieg in een pitbox aan de rand van het circuit, de Ford GT is samengesteld met laboratorische precisie. Het is het product van een kostbaar raceprogramma, dat werd opgestart om het ultieme doel te bereiken. Slechts een handjevol supercars is op een soortgelijke manier ontwikkeld: eerst de racewagen, daarna een straatversie. Dat Ford bij de allereerste poging op Le Mans al als winnaar werd afgevlagd, maakt de GT zelfs volstrekt uniek. Een prestatie waar rijke autoverzamelaars erg gevoelig voor zijn.
Je moet stevig in je schoenen staan om niet volledig te worden weggeblazen door de intimiderende verschijning van de Ford GT. Hij is extreem breed en extreem laag gebouwd. Door de gestroomlijnde druppelvorm van de carbon monocoque is de cabine net ruim genoeg voor twee personen. Alleen met de verstelbare pedalen is een zithouding te vinden die bij je lichaamslengte past. Natuurlijk zit je met je hoofd dicht tegen het dak, maar hé: je zit in een Ford GT!
Een druk op de startknop is genoeg om al het lichamelijk ongemak te vergeten. Ook de vraag of Ford voor het geld (vanaf zes ton) niet wat scheutiger had kunnen zijn met strookjes leer en edelmetalen, ben je meteen kwijt. Achter je rug ontwaakt de motor die de uitputtingsslag op Le Mans heeft overwonnen.
Wát?! Geen V8, maar een zescilindertje?
De EcoBoost-motor is niet alleen het middelpunt van de GT, maar op de sociale kanalen ook van bepaald niet-milde kritiek. Het is ‘maar’ een V6 met twee turbo’s. En het geluid dat de machine voorbrengt, zou vooral teleurstelling aanwakkeren. Goed, de GT heeft geen V8 of V10. Maar wanneer je op zoek gaat naar het maximum vermogen van 647 pk en het hoogste koppel van liefst 745 Nm, activeert de V6 alle haartjes in je nek en op je armen.
Via de Akrapovic-uitlaat produceert hij een venijnig timbre, dat geen enkele verwarring laat bestaan over de plek van zijn wieg. Als je goed luistert, ontwaar je zelfs trekjes van de grote V8-motoren uit de historische race-GT40’s in de luidruchtige resonantie die door de carbon monocoque echoot. De EcoBoost-V6 klinkt op geheel eigen wijze wel degelijk erg goed.
Voor gebruik op de openbare weg, heeft de Ford GT alleen een etiquettecursus voor beginners gevolgd. Elektronische hulpmiddeltjes aan het onderstel voorkomen dat je rechtstreeks vanaf een kasseienweg in een greppel stuitert, en dat je strandt op de eerste de beste verkeersdrempel. Maar verder verloochent de straatlegale GT zijn afkomst niet. Je voelt in alles dat dit een aangepaste raceauto is. De besturing is haast een telepathische ervaring, de terugkoppeling vanuit het onderstel direct als een vuistgevecht. Schakelen doe je het liefst zelf, met de grote geperforeerde olifantsoren achter het kleine sportstuur, alhoewel je de zeventraps transmissie met dubbele koppeling ook automatisch van versnelling kunt laten wisselen.
Gas geven is een kwestie van voorbereiding. Eerst dien je de kwaliteit van het plaveisel te keuren, de breedte van de weg te calculeren en de afstand tot je voorliggers correct in te schatten. Zodra je je rechtervoet naar beneden beweegt, lijkt de tijd versneld te worden afgespeeld. Alsof je met een raket wordt gelanceerd, ben je zomaar ineens op een heel andere locatie. Hou het gas naar beneden, en je verplaatst je in lichtjaren in plaats van kilometers. Krankzinnig! Waanzinnig! Achter het stuur van de
Ford GT kraam je al gauw geen verstandig woord meer uit.
