Autotest | Fiat Tipo

Fiat is naar eigen zeggen veel te lang afwezig geweest in het C-segment. Een verklaring hiervoor geeft het niet op en doet er allicht ook niet toe. De Italianen kijken liever vooruit. Echter opvallend genoeg wel via het afstoffen van een oude bekende modelnaam.

Er was immers al eens Fiat Tipo. Van 1988 tot 1995 om precies te zijn. Een 5-deurs hatchback die met een no-nonsens aanpak heel wat harten wist te veroveren. 'Dat kon toen nog', denk je nu misschien. 'Tegenwoordig kom je daar niet meer mee weg'. Fiat denkt daar heel anders over en meent, compleet tegen de verwachtingen in, dat het juist met die normaliter ó zo typische oer-Hollandse nuchterheid wederom haar slag te kunnen slaan in het C-segment.

Als de paus 't hoort!

Ja, je begrijpt het goed: de nieuwste Fiat kent nauwelijks drama, is verre van flamboyant en naar het pretentieuze woord 'flair' op de billboards en andere vormen van reclame-uitingen is het dan ook tevergeefs zoeken. In plaats daarvan wordt uitgepakt met steekwoorden als 'eenvoud', 'functioneel' en 'praktisch'. Oftewel, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Het klinkt als een vloek die schier oneindig nagalmt tegen de hoog opgetrokken binnenmuren van de Sint-Pietersbasiliek.

“Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.”

Zwierig als het meeste uit Italië

Mochten we zojuist oneerbiedig zijn geweest, denk bij de nieuwe Fiat Tipo dan maar aan een pizza Margherita. Van uiteenlopende ingrediënten moet de auto het niet hebben. Echter dit wil niet zeggen dat de Tipo niet smaakt. De knop waarop staat 'verwen mij' moet gewoon eventjes om. Wegstappen van die roze wolk boven de Volkswagen- en Opel-showroom is een vereiste wil je inzien wat Fiat bij de nieuwe Tipo voor ogen had. Al hebben de exterieurdesigners die memo kennelijk niet ontvangen voor ze gingen tekenen: de Tipo oogt namelijk onmiskenbaar Italiaans. Oftewel, zonder dat 'ie het allicht zelf wil trekt de Fiat Tipo toch de aandacht naar zich toe.

Maar dan…

…open de portieren, neem plaats en de ware aard van de Tipo ontpopt zich. Binnenin namelijk geen uitgesproken luxe dashboard en meubilair, andere vormen van dikdoenerij en slechts een beperkt aantal snuisterijen. Airco is uiteraard wel aanwezig en ook een infotainmentsysteem met moderne voorzieningen ontbreekt niet. Naar noviteiten zoals allerhande snufjes die een oogje in het zeil houden en andere gimmicks is het daarentegen tevergeefs zoeken. Ook niet in de optielijst, dat evenzo geen uitgebreide personalisatiemogelijkheden kent. Wat je ziet is wat je krijgt. Wie poeha zoekt zal zijn gram elders moeten vinden.

Niets gelogen

Italianen willen nog weleens overdrijven, dat zit in hun natuurlijke aard, maar daar zal je Fiat dit keer niet op betrappen. Er zo is er dan ook niets gelogen aan de belofte dat de Tipo praktisch en functioneel is. Bovengemiddeld ruim is 'ie zelfs. Zeker in het geval van de Estate-stationwagen. Daarin is het prima zitten, ook achterin, met daarnaast een riante 550 liter aan bagageruimte. Nog meer te vervoeren? Leg de achterbank plat en er valt 1.650 liter te vullen. Dat doen de meeste C-segmenters de Tipo niet na!

De 5-deurs Hatchback moet het logischerwijs met minder stouwvolume stellen, al is 440 liter met alle stoelen bezet nog altijd heel behoorlijk. Ook handig: het koffercompartiment van zowel de Hatchback als Estate is prettig 'vierkant' waardoor elke centimeter bruikbaar is. Wel is de tildrempel bij die eerste aan de hoge kant.

Gas erop!

Motorisch is de Tipo beschikbaar met benzines en diesels die Fiat al sinds mensenheugenis gebruikt. Geen uitgeknepen eco-driepittertje dus en – gelukkig – ook niet de op papier al bedenkelijke TwinAir met slechts twee cilinders. Nee, louter viercilinders slaan de klok. Met en zonder turbo.

De aftrap wordt verzorgd door een atmosferische 1.4 met 95 pk en er is ook een 110 pk sterke 1.6 E-turQ, beide benzines. Wijzelf reden de 1.4 T-jet met turbo. Een prima blok dat keurig en stil z'n rondjes draait, maar ook niet meer dan dat. Een beetje meer pit had best gemogen. Op papier heeft de motor 120 pk, maar als dit er 100 waren zou je dat eerder geloven.

“Wie poeha zoekt zal zijn gram elders moeten vinden.”

Idem dito wat betreft het weggedrag. Ook daar is an sich niets op aan te merken, maar sprankelend is het evenmin. De Fiat Tipo is er alles aangelegen zijn inzittenden zo comfortabel mogelijk van A naar B te brengen. Via een overigens zeer fijn schakelde handbak. Een automaat is optioneel verkrijgbaar, hetzij buiten het reguliere motorpalet om, en wel in combinatie met de atmosferische 1.6-benzine (110 pk) of de 1.6 MultiJet-diesel, goed voor 120 pk.

Den Haag, je wordt bedankt

Fiat is terug in het C-segment, en hoe! Met een auto die zijn verstand laat spreken in plaats van diens hart. Wie had dat gedacht van de doorgaans zo gepassioneerde Italianen? Wij niet, niet in het C-segment waar de lat, zeker de laatste paar jaren, enorm hoog is gelegd. Kan de nieuwe Tipo daaraan tippen? Nee. En dat is nu precies de bedoeling. Fiat heeft de nieuwe Tipo juist doelbewust neergezet als een soort 'budgetauto'. En hoewel dat er helemaal niet nadrukkelijk zicht- en merkbaar bovenop ligt wanneer je achter het stuur zit, zie je dat wel meteen terug in de prijzen. Zo is de nieuwe Tipo er in Italië vanaf € 13.750,- en in Spanje zelfs voor minder dan 12 mille! Daar is 'ie dan ook niet aan te slepen. Sterker, Fiat heeft de productie al moeten opschroeven om aan de grote vraag te voldoen. De 'less is more'-strategie pakt dus uitermate goed uit voor de Italianen. Behalve in ons land hoogstwaarschijnlijk, waar de prijzen starten bij € 19.995,-. De oorzaak: de relatief hoge CO2-uitstoot van de motoren waarvoor Den Haag geen genade kent. Sneu voor de Fiat Tipo die hierdoor in ons land niet de kans krijgt die het verdient.

Inmiddels zijn er ook voldoende Fiat occasions van het model Tipo op de markt.