Skoda Yeti

Omdat de Engelse uitdrukking ‘hunt or be hunted’ niet zomaar uit de lucht komt vallen heropent Skoda het jachtseizoen niet met één, maar twee Yeti’s. Eentje die met barmhartige strijdwapens dichtbegroeide stedelijke jungles te lijf gaat, en een uitvoering die met getrokken geslepen messen de boel buiten de gebaande paden uitkamt.
Met zwart kunststof rondom dat geen nare scheurtjes begint te vertonen bij twee krasjes, daadwerkelijk functionele bumperschilden en grotere mistpitten blijft de Outdoor-uitvoering het dichtst bij datgene wat de Skoda Yeti stilletjes wil zijn: een stoere knaap. Zijn vormgeving spreekt immers boekdelen. Geen andere auto in deze compacte klasse durft zich nog te wagen aan de overdreven hoekige oervormen van de SUV. Een uitstraling die met uitsterven bedreigd wordt, waarmee het unieke karakter van de Yeti alleen maar wordt onderstreept.
Toch kon ook Skoda het niet laten de Yeti serieuzer te maken. De olijke blik die de twee grote lichtunits aan weerzijden teweegbrachten zijn niet meer. Ze hebben plaats moeten maken voor de klassieke invulling. Tezamen met een stel strakker getrokken bumpers en een dito grille loopt de Yeti nu meer in de pas van zijn familieleden. Enerzijds helaas, want zelfs binnen de eigen Skoda-gelederen sprong de Yeti eruit. Anderzijds maakt het hem wel aantrekkelijker voor een breder publiek.

“Riante vierzitter, behulpzame klushulp of van beide een beetje, deze Skoda staat tot jouw dienst”

Robin Hood

Na deze miezerige regenbui aan lichte kritiek begint de zon erdoor te komen. Het is een antieke graadmeter, we weten het, maar het werkt nog altijd. Bij het openen van het voorste portier is er een nadrukkelijke klak te horen. Bij het sluiten een doffe bons. Geloof het of niet, maar we horen het typerende stompe geluid steeds minder vaak. Je verneemt het dan ook meteen als het er is. The sound of quality zoals de Britten dat zo mooi kunnen zeggen, maar niet per definitie hebben uitgevonden. Dat doen sinds jaar en dag de Duitsers. Althans, voor de auto-industrie. En Skoda maakt daar als een moderne Robin Hood dankbaar gebruik van. Ruim vier jaar na dato doet de gestolen handelswaar van Volkswagen nog altijd duchtig dienst. De Yeti had niet meer nodig dan een nieuw, moderner ogend stuurwiel, opgevijzelde bekledingsstoffen en een paar andere bedieningsknoppen om weer representatief voor de dag te komen. Voor de smaakmakers onder ons zijn er voortaan houten sierpanelen te verkrijgen, maar daarmee ben je er ook wel wat vernieuwingen betreft. Je moet echt goed kijken om de verschillen met het pre-faceliftmodel te ontdekken en dat zegt dit keer iets over de houdbaarheidsdatum van het interieur. Tikkeltje sober misschien, maar zo robuust als een vrijbuiter.

Van alle markten thuis
De facelift biedt dus meer van hetzelfde? Ja en nee. Want de Yeti is Skoda’s eerste die zichzelf semiautomatisch kan inparkeren en weer wegrijden. Het systeem, dat gecombineerd kan worden met een navigatiesysteem voorzien van achteruitrijcamera, staat als Optical Parking Assistant in de optielijst. Ook sleutelloze toegang behoort tot de nieuwigheden. En dan zijn er natuurlijk nog de slimme ‘Simply Clever’-vondsten – die eigenlijk op iedere auto zouden moeten thuishoren.
Vooral de dubbelzijdige bagagemat is een vinding uit duizenden, met aan de ene zijde een kunststoffen bodem voor een uitgebreid bezoek aan het bos en een met stof beklede zijde voor de welgemanierde gelegenheden. Indien gewenst kan de standaard 416 liter bagageruimte verder verrijkt worden met verschuifbare schotjes en haakjes en verschillende soorten netten om te voorkomen dat spullen een eigen leven gaan leiden. De uitneembare LED-zaklamp – die zichzelf oplaadt tijdens het rijden – komt al evenzo van pas op onverwachte momenten, alsook het veiligheidshesje onder de bestuurdersstoel. En daarmee houdt het praktisch vernuft niet op. Want gebleven is de Varioflex-bank dat het mogelijk maakt individuele stoelen eenvoudig in- en uit te nemen, neer te klappen of te verschuiven. Riante vierzitter, behulpzame klushulp of van beide een beetje, deze Skoda staat tot jouw dienst.

De weg op

De laatste keer dat we met de Yeti op pad waren konden we vertrouwen op de verrassend adequate 4x4-techniek dat via een Haldex-koppeling de aandrijfkrachten watervlug over alle vier de wielen wist te verdelen. Zelfs op hachelijke momenten bleef het slaan van een modderfiguur uit. Hoe anders is dat met de louter voorwielaangedreven 1.2 TSI. Die krijgt van mul zand al jeuk. Gelukkig doet deze Yeti het op de weg beter. Hier gedraagt hij zich nog altijd overwegend vriendelijk. Misschien wel iets té naar huidige maatstaven. Meer dan andere moderne crossovers helt hij over in bochten en zijn vering en demping twee tegenpolen. De soepele veren maken de Yeti een heel ontspannen te rijden auto voor de lange baan, terwijl de dempers zo staan afgesteld dat de koets snel zijn neutrale positie weer heeft gevonden en vlak blijft. De achteras is iets te hard naar onze smaak. Dat helpt weliswaar om de koets stabiel te houden bij volle bepakking, maar de achterinzittenden zullen er wat minder te spreken over zijn. Die krijgen bij elke grove drempel een tik te verduren. Enkele aanpassingen aan het onderstel waren zodoende wellicht toch verstandig geweest. Je merkt dat de nieuwste generatie crossovers al weer een streepje verder op dit gebied is.

“De welbekende DSG is razendsnel en proactief, maar heeft ook de ziekelijke drang om het hoogste verzet op te zoeken.”

Mopperend beestje

Het motorenpalet is eveneens onveranderd gebleven. Dan kon ook gerust, want de TSI’s en TDI’s van moeder Volkswagen blinken nog altijd uit in souplesse, hun stille loop en acceptabele pomprekeningen. Hoewel de 1.2 TSI onderin enige trekkracht mist, is 105 pk en 175 Nm ruimschoots voldoende in het Nederlandse verkeer. We prefereren deze basismotor echter in combinatie met een handbak, hoe subliem de door ons gereden DSG door de bank genomen ook is. De welbekende automaat met dubbele koppeling is razendsnel en proactief, maar heeft ook de welhaast ziekelijke drang om het hoogste verzet op te zoeken. Uiteindelijk mag dat – als we de boordcomputer moeten geloven – misschien een positief effect hebben op de portemonnee, er bestaat ook nog zoiets als technische gezindheid. 60 km/h in 7 vindt de kleine viercilinder namelijk voel- en merkbaar niet prettig. En hem uit zijn lijden verlossen kan alleen wanneer de DSG manueel bediend wordt. Of sneller gaan rijden uiteraard, maar daartoe nodigt de Yeti als aaibaar knuffelbeest nu juist niet zozeer uit.

Conclusie

We vinden het jammer dat Skoda zich heeft laten verleiden tot het serieuzer maken van de voorheen zo olijke Yeti. Hierdoor gaat de aimabele Tsjech meer in de massa op. Gelukkig zijn de overige positieve kanten wel gebleven en daar waar mogelijk zelfs nog ietsje versterkt met een bredere waaier aan functionele vondsten. Ook de oorspronkelijke oerdegelijke bouwkwaliteit staat nog altijd als een huis. Over het onveranderde rijgedrag valt enigszins te twisten. Sommigen zullen het zachte veerkarakter waarderen, anderen (met name zij die ook een crossover van de nieuwste generatie hebben uitgeprobeerd) zullen het naar huidige maatstaven te slapjes vinden. Het koopje van de week is de Skoda Yeti in elk geval niet meer. Voor nu geven we de voorkeur aan een 'zeer aantrekkelijk totaalpakket'.