Nissan Qashqai

Anno 2014 bulkt het van de allerhande crossovers en is het voor een fabrikant vrijwel ondoenlijk om voor eenzelfde doelgroep het wiel opnieuw uit te vinden. Laat staan een tweede keer in het geval van Nissan dat met de eerste Qashqai een auto neerzette waarover de consument aanvankelijk zijn bedenkingen had. ‘Moet die opgehoogde hatchback met die aparte naam het falen van zijn voorgangers nu werkelijk doen vergeten?’, omschrijft zo’n beetje de gedachte van het publiek in 2007. De rest is geschiedenis. Een geschiedenis die Nissan maar al te graag wil herhalen, maar dit niet zal doen met nog zo’n openbaring. De nieuwe Qashqai moest vooral een auto worden die de sterktes van zijn voorganger vergroot en diens zwaktes elimineert. Zo gezegd, zo gedaan, want dat is precies het gevoel dat bij ons achterblijft na een uiteenlopende testrit door het Spaanse achterland van de Madrilenen.

“Vertrouw niet blindelings op de promotiefoto’s en ga vooral zelf uitvoerig proefzitten bij de dealer om een eigen oordeel te kunnen vellen.”

Met de neus voorop

Op een afstandje is het exterieurontwerp zeer herkenbaar, om bij het naderen van de nieuwe Qashqai te ontdekken dat de Nissan toch beduidend strakker op zijn wielen staat. Ook de proporties van de carrosserie zijn ineens wezenlijk anders. De Qashqai is zichtbaar langer en breder dan zijn succesvolle voorganger. Maar dat hij daarentegen lager is valt minder op. Door het scherp aangesneden front, de ’knijpende’ koplampen en spitse V-grille alsook de geaccentueerde opgetrokken schouderpartij is de Qashqai echt een crossover van de nieuwe, komende generatie. Het ronde waarmee autofabrikanten voorheen het ruige karakter van een SUV wilden overbrengen is langzamerhand uit aan het geraken. Scherp aangesneden lijnen voorkomend uit een vluchtig gehanteerd potlood is in. De nieuwe Qashqai is weliswaar niet meer zo’n nekkendraaier als toen, hij loopt wel weer (even) voorop in de stoet.

Zacht kunststof
Binnenin is er vooral veel werk gemaakt van de bouwkwaliteit en het gevoel dat daarbij vrijkomt. Het gaat te ver om te schrijven dat de toegepaste materialen de nieuwe norm zijn, maar Nissan heeft op dit vlak zeker een serieuze stap gemaakt. De gehele bovenzijde van het dashboard bestaat uit een zacht kunststof en ook de knoppen en schakelaars voelen solide aan. De vele zilverkleurige accenten laten er dan weer geen twijfel over bestaan dat hier geen druppeltje aluminium aan te pas is gekomen. Niet storend, wel jammer omdat het vaak de details zijn die het verschil bepalen. Zeker in een interieur dat van nature niet de originaliteitsprijs verdient zoals dat van de nieuwe Qashqai. Hinderlijker vinden we de steekjes die de ergonomie laat vallen. De stuurhendels zijn ver op de stuurkolom gemonteerd waardoor de bediening van met name de veelvuldig benodigde clignoteurs niet bij iedereen even soepel zal verlopen. Ook de pook van de handgeschakelde versnellingsbak intuïtief hanteren vergt enige gewenning. Die is net iets te hoog wanneer je je rechter ellenboog op de middenarmsteun laat rusten en beide zijn niet in hoogte verstelbaar.

Ruimer (mag)
De zojuist genoemde ervaringen zijn kleine dingetjes waar vooral mensen tot gemiddelde lengte mee te maken kunnen krijgen. Langere personen zullen zich eerder storen aan de hoogte van de pedalen ten opzichte van de maximale verstelling van de stoelen. Het al minimale zitvlak kan namelijk niet die kantelhoek bereiken zodat ook de bovenbenen voldoende steun krijgen. Op lange ritten betekent dat wat vaker een parkeerplek opzoeken om de benen te strekken.
Überhaupt is de binnenruimte van de Qashqai minder royaal dan we op basis van de gegroeide buitenmaten vermoedden. Voorin heeft het linkerbeen en -knie van de bestuurder zeeën van ruimte, maar aan de rechterzijde van het stuurwiel snoept de brede middenconsole (met dank aan het grote multimediascherm) daar enkele welkome centimeters van af. Let wel, dit is een kritische noot die gevoed wordt door de korte zitvlakken. Oftewel, vertrouw niet blindelings op de promotiefoto’s en ga vooral zelf uitvoerig proefzitten (én -rijden) via de dealer om een eigen oordeel te vellen.

Geen Qashqai+2

Ook de achterbank is in de praktijk kleiner van stuk dan het marketingverhaal je wilt doen geloven. Dat de Qashqai meer binnenruimte biedt is een feit, maar daarin uitblinken iets anders. Een kenmerk waar Nissan ook tegenaan gelopen lijkt te zijn toen ze de overgebleven bagageruimte hadden gecalculeerd. Die is met een dubbele bodem handiger en rianter (+30 liter) dan voorheen, maar met een standaardvolume van 449 liter niet bovengemiddeld groot. Op de vraag of dit deels de achterliggende reden is geweest om de naar eigen zeggen wel degelijk succesvolle Qashqai+2 te schrappen zullen we van Nissan waarschijnlijk wel nooit een eerlijke antwoord ontvangen. Dat hoeft ook niet zozeer, want een familie uit vijf of meer kan straks bij de nieuwe X-trail alsnog aan haar trekken komen. Zelfde looks, twee zitplaatsen extra.

“Nissan heeft de Qashqai de rijeigenschappen van een moderne hatchback meegegeven.”

Strakker én straffer

Wat we bewust nog niet hebben geschreven is dat de nieuwe Qashqai feitelijk een tweede primeur omvat. Als eerste Nissan staat hij namelijk op het nagelnieuwe modulaire CMF-platform. De kilo’s vlogen er daarmee van af en ook het rijgedrag kreeg er een gezonde bodem door. Rijden ging de Qasqai eigenlijk altijd al best goed af, toch stuurt de nieuwe net even anders. Merkbaar strakker én straffer. Nissan lijkt de Qashqai de rijeigenschappen van een moderne hatchback te hebben willen meegegeven en als dit waar is dan is het daar uitstekend in geslaagd. De nieuwe Qashqai rijdt niet eens zoveel anders als een Volkswagen Golf (wie anders, de Almera is immers niet meer), terwijl je prinsheerlijk op het gros van het overige verkeer neerkijkt en het volwassen onderstel erg aan vertrouwen inwint.
De combinatie van een stevige demping met een vriendelijkere vering gaat overhellen in bochten tegen zonder bij het rijden over bijvoorbeeld verkeersdrempels aan comfort in te boeten. Nissan heeft daarvoor zelfs een foefje ingebouwd waarbij de remmerij vóór en achter eventjes in werking treedt – die de neus of kont vooraf al iets omlaag trekt – voor een zo zacht mogelijke landing. In bochten reguleert Active Ride Control op dezelfde manier de linker- en rechterzijde van de auto zodat de koets mooi vlak blijft. Een slim en schijnbaar goedkoop trucje, al zullen de slijtagegevoelige remschijven en -blokken daar mogelijk anders over denken als ze dat konden.

Klein maar fijn

Op het motorenpalet vinden we in eerste instantie een oude bekende en een nieuwkomer, kort na de marktlancering aangevuld met een tweede oude bekende, de 1.6 dCi 160. De 1.5 dCi heeft er zelfs al vijf generaties op zitten en wordt door Renault-Nissan telkens verder verfijnd. Ook in de nieuwe Qashqai, waarin het blok 115 pk en 260 Nm kan opwekken, draait de viercilinderdiesel net weer wat vloeiender rond en wordt de trekkracht over een breder toerenspectrum uitgesmeerd voor meer souplesse. Dankzij het rijkelijke koppel bij lage toerentallen beklimmen we met de Qashqai het Spaanse heuvellandschap zonder de pook ter hand te nemen en valt het verbruik ook allerzins mee. Een extra opsteker voor de Nederlandse zakelijke rijder die toch vooral de 1.5 dCi op het oog zal hebben vanwege zijn zeer lage CO2-uitoot van 99 g/km en 20% bijtelling. Enig puntje van kritiek is dat we de bewezen dieselmotor wel eens stiller meegemaakt hebben in andere producten van de Frans-Japanse alliantie. Onder belasting is hij best hoorbaar, om op kruissnelheid naar de achtergrond te worden gedrukt door andere omgevingsgeluiden.
Met de gloednieuwe 1.2 DIG-T, die de oude atmosferische 1.6 vervangt, is het altijd stil aan boord. Maar deze compacte viercilinder-turbobenzine moet het dan weer niet hebben van zijn trekkracht onderin. De 190 Newtonmeters laten pas vanaf 2.500 tpm van zich spreken, maar is de turbo eenmaal goed op gang dan heeft ‘ie er ook zin in en beschikt hij over een lange adem. Ondanks de kortere power-band ten opzichte van de diesel gaat onze voorkeur naar de benzine. De levendigheid ervan vinden wij nog beter bij het enthousiaste rijgedrag passen. Twee miljoen binnen zeven productiejaren is allicht iets voor een stoute droom, toch geloven we erin dat de Nissan Qashqai zijn plek niet gauw hoeft af te staan in een nog altijd voller wordende crossovermarkt.