Autotest: Renault Clio IV RS

Daar staat hij dan voor onze neus, de nieuwe Renault Clio RS. De vierde al weer op basis van de vierde generatie Clio. En het moet meteen gezegd: hij is wel wat anders dan de voorlaatste lichting. Het RS-logo draagt de heetste Clio voortaan midden op de neus, onder het grote merkembleem. Nog ietsje lager zit een minder uitgesproken bumper voorzien van een grote luchthapper, maar gelukkig nog altijd ook met die voortaan metaalkleurige grille-snor. Het doet ons goed dat Renault die heeft behouden.
Bij het aflopen van de flanken merken we aggressief gestileerd 18 inch lichtmetaal op, al is dat een maatje kleiner in geval je niet meer wenst uit te geven dan € 25.990,-. Wanneer de blik over de achterzijde glijdt, noteren we eerst de dakvleugel en vervolgens de specifieke diffuser waarin aan weerszijden een rechthoekige uitlaat geparkeerd werd. En die zijn beide voor de verandering geen gimmicks, maar daadwerkelijk effectief voor een portie neerwaartse druk op de achteras.
Waar de RS niet langer recht op heeft is een koets die breder is dan die van z'n meer dociele broertjes. Dit keer bleef de toename in spoorbreedte beperkt en waren uitpuilende wielkasten dan ook niet nodig. Je ziet dit niet aan het prijskaartje, maar de bouw van de Clio RS is op deze manier natuurlijk een stuk goedkoper op geworden. Dit even terzijde. En omdat we ons deel over het exterieur eigenlijk met een positieve noot willen eindigen, willen we zodoende graag nog even melding maken van het fantastische 'Jaune Sirius'. Deze gele en dan weer oranje-getinte lak kost weliswaar een aardige duit extra, en we zouden aanvankelijk een van de laatsten zijn die het blind uit de folder zouden aanvinken, maar eenmaal gedompeld in deze veranderlijke kleur kunnen we ons geen haast betere jas voor de Clio RS voorstellen. Zelfs het Blue Malte, dat normaliter toebehoord aan de Gordini's, is ermee een tweede keuze geworden. Bij ons welteverstaan.

“Maak dat de Clio IV RS meer hot hatchback dan een onvervalste racer? Misschien.”

Vloeken

Over op het interieur, daar waar de actie in gang gezet moet worden. In de vorige Clio RS kreeg je steevast het gevoel in een fitnesszaal terecht te zijn gekomen. De derde generatie had dan wel een te horizontaal opgesteld en daarmee minder uitnodigend stuurwiel, maar daarentegen ook van die heerlijk benauwende kuipjes (zodat je er zeker van was dat je op je plaats bleef) en een specifieke aankleding die vooral functioneel van inslag was. Enkel om het geheel wat op te leuken was de machinekamer van wat blauwe accenten doorspekt. Voortaan is die accentkleur oranje. Ons enthousiasme wordt er niet minder om gevoed, maar je vindt het helaas op even onaangenaam aanvoelende plekken als de doorsnee Clio's. De vorige Clio RS liet op die plaatsen voor z'n tijd een hogere kwaliteitsindruk achter. Bovendien zijn de sierstiksels en de gordels bij de nieuwe RS eigenaardig genoeg weer rood en dat vloekt.
Over het meubilair en de daaruit voorkomende zitpositie zijn we louter positief. De betere opstelling van het stuurwiel laat je vrijwel meteen een actieve houding aannemen zonder dat dit geforceerd overkomt en na verloop van tijd ongemakkelijk aanvoelt. Ook achterin is het beter zitten, een gedeelte waar voorheen zelden tot nooit iemand kwam. Nu is die kans aanzienlijk groter, want de nieuwe Clio RS is er zelfs niet eens langer als krampachtige 3-deurs. En door de optisch weggestopte portiergrepen achteraan heeft dat feit niet eens zo veel weerslag op de vijfdeurs-vormgeving, terwijl je natuurlijk wel profiteert van een goed toegankelijke tweede zitrij. Maak dat de Clio RS meer hot hatchback dan een onvervalste racer? Misschien.

Franse bescheidenheid

Voordat we daar het antwoord op krijgen én geven duiken we eerst in de cijfers. Want in tegenstelling tot wat de ingenieurs van Renault beweren, steekt het zelfs in dit heetgebakerde segment niet op een tiende meer of minder, maar gaat het vooral om de impulsen die je zenuwuiteinden kietelen. En dat begint eigenlijk al met de droge kost die de techniek op het bord legt. Een 1.6 liter viercilinderturbo in dit specifieke geval. Ja, je leest het goed, een turbo. Die was kennelijk nodig omdat de trouwe, atmosferische 2.0 liter niet langer kon voldoen aan de huidige emissie-eisen, maar Renault Sport er niet op achteruit wilde gaan qua vermogen.
Ondanks de krachtige drukvuller levert de geblazen centrale onveranderd 200 pk. Het koppel steeg wel, namelijk van 215 naar 240 Nm. En het is goed mogelijk dat deze toename de oorzaak is van een iets snellere spurt naar 100 km/h. In de nieuwe Clio RS is dat kunstje in 6,7 seconden achter de rug, meent Renault. Zelden hebben we de Franzen zo bescheiden meegemaakt. Want al na één poging op licht vochtig asfalt en met een ingeschakeld launch control stopt de R.S. Monitor bij 6,1 seconden. Of zal er geknoeid zijn met de stopwatch?
Ach, het leuke van de stoplichtsprint is er na keer of drie toch wel van af. Als bestuurder van de nieuwe Clio RS heb je namelijk niet meer zo veel in de melk te brokken. Want hoewel de voortaan verplichte EDC-automaat op de gewenste momenten voldoende alert en snel het volgende verzet weet te vinden, mist deze simpelweg de pret die het zelfstandig roeren in de versnellingsbak met zich meebrengt.

Traantje wegpinken

Rijden met de RS is nog altijd een feest der herkenning. Opnieuw heeft Renault Sport de Clio op een voortreffelijk uitgebalanceerd onderstel gezet, al is de lijn tussen onder- en overstuur wel erg dun en staat meer progressiviteit op onze verlanglijst. En het staat daarin niet alleen. In tegenstelling tot z'n conventioneel bekrachtigde voorgangers schittert stuurgevoel nu door afwezigheid, vooral rond de middenstand, en missen we het hoogtoerige karakter van de atmosferische tweeliter die net voor de toerenteller het rood indook nog wat extra paarden wist te ronselen. Kippenvel bezorgde dat! En de één-punt-zes wekt dit niet op.
Daartegenover, bij dit alles rijst de vraag of dat argumenten zijn die spelen bij de aankoop van een auto die je even bezwaarlijk als rationeel kan beschouwen. Want wees realistisch, het was vanwege z'n rauwe, ietwat onbesuisde karakter dat de Clio RS altijd een zeldzaamheid is gebleven. Een sportauto die enkel een eeuwige glimlach bezorgde bij puristen en een rollende traan opwekte bij mensen die zich lieten misleiden door sluwe verkopers. Nu hebben diezelfde winkeliers ook daadwerkelijk interessant verkoopmateriaal in handen, want de nieuwe RS is een stuk vergevingsgezinder. Neem bijvoorbeeld het ESP-systeem dat onderstuur afzwakt door de remschijven aan de binnenkant van de bocht te verslijten. Ook Renault probeert dat goedkope trucje te verkopen als een elektronisch substituut voor een mechanisch sperdifferentieel, maar eveneens dat doet het gevoel weinig deugd. Althans, voor de bekwame of actieve rijder. Ieder ander neemt er genoegen mee. Het briljante van de RS schemert ongeacht de kwaliteiten van de bestuurder wel door in de demping. Stug, maar nooit echt oncomfortabel, dankzij een geavanceerde demper. Sterker nog, de RS is evenzo vriendelijk voor rug en derrière als een gewone Clio. Met z'n slimme elektronische rijhulpjes, afgezwakte feedback, aangelengde sensaties en hoger gizmo-gehalte nestelt de Renault Clio RS zich voortaan netjes tussen z'n concurrenten.

“Zelden hebben we de Franzen zo bescheiden meegemaakt.”

Traantje wegpinken
Je hebt het vast al door. De nieuwe Clio RS laat ons nogal met een leeg gevoel achter. Maar, eerlijk is eerlijk, dat ligt evengoed aan dat wat Renault met het model heeft gedaan als aan ons. De oude Clio RS was en is zelfs naar huidige maatstaven een nauwelijks te overtreffen scheurneus. Zeker voor het geld. En die herinnering zal door een tikkende klok niet gauw vervagen. De vorige generatie staat niet alleen bij ons op een torenhoog voetstuk, maar is, nu hij alleen nog als occassion is te verkrijgen, voor velen een welhaast heilige obelisk geworden. De Clio RS van nu is er voor iedereen. Puristen daarentegen kunnen in de rouw... maar hebben gelukkig iets om op terug te vallen. Een troost.