Fiat 500C TwinAir

Gewapend met een 13 pk sterke, 479 cc grote tweecilinder maakte de Fiat 500 in 1957 faam als één van de eerste stadsauto’s. Karige cijfers horen we u denken, maar het stond een succes niet in de weg. De drang naar meer comfort en vermogen deed de kleine tweecilinder jaren later echter toch het veld ruimen. Maar door de huidige trend van downsizing verliezen veel motoren cilinderinhoud en cilinders. Zo huist er al sinds 2005 een driepitter in het trio C1/107/Aygo en doen de energiezuinige VAG-modellen (Polo Bluemotion, Ibiza Ecomotive, Fabia Greenline) het ook met drie zuigers. Fiat gaat echter nog een stap verder en brengt de tweecilinder terug het toneel op. Ondanks de cilinderinhoud - die met 875 cc kleiner is dan een pak melk - weet de Italiaanse fabrikant met behulp van wat blaashulp meer vermogen te ontwikkelen dan de oorspronkelijke 1.2 liter viercilinder basismotor in de 500. Daarnaast is de krachtbron zuiniger en milieuvriendelijker. Fiat lijkt dan ook op een ‘hole-in-one’ af te stevenen.

Begeerlijk
Voordat we de nieuwe krachtbron uitdagen kijken we eerst even naar de verpakking van dit stukje technologie. Fiat heeft ervoor gekozen om de motor te introduceren in de gereïncarneerde 500. Historisch gezien natuurlijk goed verantwoord, maar ook door de populariteit van het moderne Rugzakje marketingtechnisch erg slim. Wij kozen voor de ‘C’-variant. Niet alleen omdat we die nog niet gereden hadden, maar ook om optimaal te kunnen genieten van de Italiaan. En dat werd niet alleen door ons gewaardeerd. Want ondanks dat de 500 al weer drie jaar op de markt verblijft, is het nog steeds een aandachttrekkertje, vooral in de fraaie kleur van ons testexemplaar! Het compacte Italiaantje weet met zijn schattig kijkende lichtunits het publiek prima te verleiden. De toevoeging van het open dak werkt slechts versterkend op dit begeerlijke en tevens nostalgische gevoel.

Popart vormgeving
Terwijl we het portier openen en plaatsnemen achter het witte stuurwiel blijft de glimlach op ons gezicht aanwezig. Ook hier een duidelijke verwijzing naar het verleden door het ronde instrumentarium achter de stuurkolom, de dikke versnellingspook en de typische deurgrepen. Daarnaast grijpen ook de bedieningselementen terug naar weleer, want deze knoppen lijken zo van een jaren ’70 fornuis af te komen. Speels met een tikkeltje Pop Art, zo kunnen we het interieur in optische zin het beste omschrijven. Gelukkig is de bouwkwaliteit allesbehalve speels, want afgezien van de harde materialen zit het met de degelijkheid wel goed.

Compact interieur
Veel binnenruimte mag je niet verwachten van een stadsauto met een lengte van 3,55 meter. Toch is het opmerkelijk goed toeven voorin de Italiaan. Natuurlijk zit je redelijk dicht bij elkaar, maar alle ledematen hebben vrij spel. Zelfs de hoofdruimte valt, ondanks de (te) hoge zitpositie, niet tegen. Passagiers achterin zullen minder lovend zijn over de leefruimte. Schikken de voorste personen iets in, dan is het met de beenruimte nog niet eens zo slecht gesteld. Ben je echter langer dan 1,85 meter dan zit je wel al gauw met de kruin tegen het plafond. Maar goed, had je anders verwacht bij een auto van dit formaat? Als laatste nemen we nog een kijkje in het bagagecompartiment. Met 182 liter is deze ruimte slechts drie liter kleiner dan de reguliere 500 en zodoende nog net geschikt voor de dagelijkse boodschappen. Door de achterbank neer te klappen groeit de ruimte significant, maar het blijft behelpen door de smalle opening.

Dakloos!
We hadden tijdens de testperiode qua weer geen geluk. Dus toen enkele zonnestralen zich door het wolkendek wisten te persen konden we ons niet meer inhouden. Met een druk op de knop opent het stoffen dak zich rustig naar achteren. De grootte van de opening is overigens geheel naar wens in te stellen. Wil je slechts een beetje frisse lucht, dan schuif je hem maar een paar centimeter open, maar wil je wel optimaal genieten van de (blauwe) lucht dan laat je het dak op de kofferruimte rusten. In de zomer in één keer het dak openen kan overigens niet, er zijn altijd drie afzonderlijke stappen voor nodig. Opvallend aan de 500C is dat het natuurlijk geen echte cabriolet is door zijn vaste dakstijlen, maar het ‘open’ rijden geeft wel een heerlijk vrij gevoel. Windgeruis is hierbij uiteraard aanwezig, maar Fiat weet de luchtstromen zelf goed buiten in het interieur te houden. Een prima constructie die wat ons betreft slechts één echt nadeel bevat. De bagageruimte is met het dak geheel opgevouwen namelijk niet te bereiken. Hiervoor moet het systeem het dak weer gedeeltelijk laten sluiten waardoor de toch al niet echt praktische bruikbaarheid van de 500C ietwat te wensen overlaat. Jammer hierbij is ook dat het dak niet terugkomt in zijn oorspronkelijke positie nadat je de klep weer hebt gesloten. Zodoende moet de gebruiker – eenmaal weer achter het stuur – het dak weer opnieuw openen.

Overtuigend debuut
Snel terug naar de noviteit van de Italiaan. We draaien de sleutel om en met een typisch tweecilindergeluid schudt de TwinAir wakker. Het geluid klinkt stationair wellicht ietwat kinderachtig, onderweg verandert dat echter naar een vrolijke soundtrack. Vooral tussen 2.000 en 4.000 toeren per minuut bromt de krachtbron er vrolijk op los en wekt het een nostalgisch gevoel op. Daarbij laat hij de 500C behoorlijk versnellen. Want hoewel het hier om een tweecilinder gaat, is de TwinAir zeker niet traag. Dankzij de luchtversneller weet de 875 cc motor 85 pk te ontwikkelen en dat is meer dan genoeg voor ons wegennet. Zelfs op de snelweg weet de compacte Italiaan ons te verbazen en heeft de tweepitter geen probleem met de mogelijk toekomstige maximumsnelheid van 130 km/h. Slechts onder de 1.500 tpm weten we de TwinAir te betrappen op enige strubbelingen. Door op tijd terug te schakelen is dit probleem echter te tackelen. We kunnen dan ook niets anders concluderen dan dat de Italiaanse tweecilinder qua rijden overtuigt. Echter zou dit aanvankelijk niet het belangrijkste aspect van deze krachtbron zijn, maar het beloofde gemiddelde verbruik van 4,1 liter per 100 km. Helaas kunnen we deze score, zoals zo vaak, bij lange na niet halen. Uiteindelijk blijft de teller steken op een verbruik van 5,5 liter per 100 km. Nog steeds redelijk zuinig, maar niet zo veelbelovend als de Italiaanse fabrikant doet beloven.

Comfortabel
Al tweemaal eerder reden we in de nieuwe 500 en beide keren beviel ons dit zeer goed. We prezen de kleine Italiaan voor zijn levendige rij-eigenschappen en dat is bij de 500C niet anders. De cabriolet stuurt ondanks zijn compacte wielbasis volwassen en gedraagt zich te allen tijde comfortabel. Dit maakt hem dan ook een prettig vervoersmiddel voor in en rond de stad. De directe besturing van de Fiat sluit hier goed op aan. Consumenten met een sportieve inslag missen wellicht wat scherpte en precisie in de besturing, maar daar is het karakter van de dakloze Italiaan ook niet naar. Comfortabel reizen met de nodige dynamiek gaat daarentegen hand in hand met de 500C.

Resumé
De tweecilinder is weer helemaal terug dankzij Fiat en de 500. Hoewel de kleine krachtbron minder inhoud heeft dan een pak melk overtuigt hij ruimschoots. De felle tweepitter weet in kracht en souplesse te verrassen. Het voorgeschotelde zuinige karakter kan hij niet waarmaken. Toch mag deze kleine smet het Italiaanse feestje niet bederven, daarvoor gedraagt de TwinAir zich te volwassen. De combinatie met de 500C is daarom ook treffend. Het retro in- en exterieur van de Fiat past perfect bij de tweecilinderbrom en maakt de Italiaan zeer begeerlijk. Natuurlijk doet de hoge prijs daar enigszins afbreuk aan af. Maar wie er mooi bij wil lopen (lees: rijden) moet pijn lijden. Dat is een les die de geïnteresseerde al lang heeft ervaren.